Άγνοια Κινδύνου

Επιδημία, Άλφρεντ Κούμπιν, 1900-1901, Μελάνι

  Το ανίκανο Κράτος θα ήταν γελοίο αν δεν διακυβευόντουσαν οι ανθρώπινες ζωές. Ωστόσο μια έξαρση υγειονομικής κρίσης είναι ακόμη ικανή να εμφανίζει την σαθρότητα του παραλόγου. Διότι η κυρίαρχη οργάνωση της ζωής βρίσκεται σε παράκρουση. Ο ιός της αγωνίας τής είναι τηλεκατευθυνόμενος, όχι βέβαια από σκοτεινούς κύκλους που ανησυχούν τους εύπιστους ηλίθιους της, αλλά από την μεσολαβημένη επικοινωνία της. Η άγνοια κινδύνου κι ο υποτιθέμενος έλεγχός της ξεκινούν από το ίδιο κέντρο. «Είναι η καρδιά της έλλειψης ρεαλισμού της πραγματικής κοινωνίας» (Ντεμπόρ). Αυτή η παντελής έλλειψη συνεκτικότητας που κάθε Κράτος καλλιεργεί κι εκμεταλλεύεται για να την στρέφει πάντοτε εναντίον όλων μας – αν και στην Ελλάδα μας χαρίζει τουλάχιστον τα κωμικά τιτιβίσματα ενός πανύβλακα για πρωθυπουργού.
   Οι έμμισθοι πραγματιστές παπαγαλίζουν ότι η πολύ δημοκρατία και η κατάχρηση της ελευθερίας τής όπως προκύπτει από τους πολλούς βλάπτει σοβαρά την υγεία και παίρνουν εξίσου ασοβάρευτα ως χρήσιμοι βλάκες την αντίστοιχη έλλειψή της από το κατευθυνόμενο ψεύδος της επίσημης πληροφόρησης. Όσο κι αν αυτή περιβάλλεται μονόπλευρα με την υποτιθέμενη επιστημονική εγκυρότητα των ειδικών δεν μπορεί ν’ αποκρύψει την ανικανότητα της υγειονομικής πρόνοιας από το νεόπτωχο Ελληνικό Κράτος. Δέκα χρόνια αλλεπάλληλων περικοπών πέτυχαν σπουδαία αποτελέσματα. Η σφοδρότητα με την οποία επιτελέστηκε η ελέω λιτότητας αναμόρφωσή του το κατέστησε, με τη πρώτη στραβή, άμεση απειλή ενάντια στους πολίτες του. Η ίδια ανικανότητα χαρακτηρίζει ακριβώς και το Ιταλικό, το Κινεζικό, το Ισπανικό το Ιρανικό, το Αμερικάνικο και όλα τα Κράτη με την γεωμετρική εξάπλωση της πανδημίας. Είναι αυτή η απαράμιλλη επιτυχία που επιβάλλουν οι «αντικειμενικοί» νόμοι του συστήματος. Μετά την κατάρρευση του Κεϋνσιανού μοντέλου πριν από σαρανταπέντε έτη το επόμενο τούβλο που κατρακυλάει στο ντόμινο της καπιταλιστικής προόδου είναι οι τεχνοκρατικές μεταρρυθμίσεις που εξάρθρωσαν μεταξύ άλλων και ολόκληρο το οικοδόμημα της κοινωνικής πρόνοιας.
  Οι πληθυσμοί των αποσαθρωμένων Κρατών τελούν υπό πλήρη απαξίωση και η επιβίωση των ασθενών είναι καταδικασμένη από τα επιτελικά Κράτη με τις ελλειμματικές δομές. Στην επείγουσα παγκόσμια υγειονομική κρίση ο καπιταλισμός απαντά με το υψηλό πολιτισμικό του υπόβαθρο. Η ανικανότητα διαχείρισης του υγειονομικού του χάους αφού όλα τ’ άλλα μέσα τού έχουν εξαντληθεί, προσομοιάζεται με πολεμόχαρο κυνισμό αν και ο μόνος πόλεμος που μας έχει κηρύξει είναι ενάντια στη λογική. Μια νοσογόνος ειρωνεία καθαρίζει τις μεγαλουπόλεις και τον ουρανό από την ατμοσφαιρική ρύπανση διότι δεν υπάρχει άλλος άμεσος τρόπος να ξεβρομίσει αμετάκλητα ο αέρας που αναπνέουμε. Οικονομικά κανόνια με την έκρηξη ιδιωτικών και δημοσιονομικών χρεών επίκεινται να συμπαρασύρουν την εκπληκτική αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς μαζί με τις εν μισθώσει ζωές που θα τής περισσέψουν. Και η διατάραξη των οικοσυστημάτων με τη βιομηχανική επέκταση ενάντια στο φυσικό περιβάλλον συνεχίζουν την τεχνική σπορά ζωονοσογόνων ιών. Ένα λαμπρό δυστοπικό μέλλον κλείνει το μάτι στο νοσηρό παρόν.