Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Merry Crisis and a Happy New Fear

Καλή κρίση κι' ευτυχισμένος ο καινούριος Φόβος



    Ο υφέρπων φόβος. Το πανταχού παρόν αγχογόνο αίσθημα ενός χειραγωγούμενου πανικού. Είναι και η πιο λελογισμένη συνταγή για να εκτρέφεις πειθήνια πολιτικά υποκείμενα. Η κοινωνία ελέγχου* όπου η ποδηγέτηση των υπηκόων της είναι εσωτερικευμένη στην "λαϊκή" βούληση έχει να επιδείξει εξαιρετικές νίκες στα χρόνια της ελληνικής κρίσης χρέους. Κοντέψαμε (Ω! Λα λα!) μέσα στο 2012 να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις αλλά ευτυχώς για εμάς οι υπεύθυνοι ευρωπαϊστές επικράτησαν και συνεχίζουν την αυτοκαταστροφικά δημιουργική ανάπτυξη του κεφαλαίου. 
    Κι' αν η αποπομπή μας από το ευρώ και η κατά συνέπεια επιστροφή της δραχμής αποτράπηκε την τελευταία στιγμή με την εκλογή της εγχώριας κομματικής τρόικας ούτως ώστε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε την αλλοτρίωση της αυτονομημένης οικονομίας ο νέος κίνδυνος που βρίσκεται προ των πυλών και απειλεί το οικοδόμημα μιας πανηγυρτζίδικης δημοκρατίας αποκαλείται πόλεμος των άκρων! Ένας τίτλος εξίσου πιασάρικος με τον πόλεμο των άστρων. Είναι αυτός ο κατ' επίφαση φόβος που ερεθίζει το ανακλαστικό της παθητικής νοικοκυροσύνης και μετατρέπει την μικροαστική τάξη σε διαπρύσιο θεατή της εκχυδαϊσμένης νομιμότητας.
    Πρέπει λοιπόν να καταγγέλλεται η βία απ' όπου κι' αν προέρχεται ασχέτως εάν παρουσιάζει ξεκάθαρα εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς συσχετισμούς αιτίου και αιτιατού. Ο νοικοκυραίος, ο βλαχαναλωτής εθνικών αφηγήσεων, ο νομιμόφρων κεντρώος ψηφοφόρος, ο μεγαλοσχήμων έγκριτος επιφυλλιδογράφος θα αισθανθεί και πάλι το αίσθημα της ασφάλειας όταν το Κράτος αναλάβει υπεύθυνα τον ρόλο του ως κράτος δικαίου. Μόνο που αυτό το τελευταίο έχει πάει περίπατο επειδή διαχειρίζεται μια μόνιμη κοινωνική κατάσταση εξαίρεσης και συνεχώς καταστρατηγεί και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις δικαιωμάτων των υποδούλων του. Καλλιεργώντας σαν επιδέξιος σαδιστής με θεαματικές δηλώσεις την αναπαραγωγή του φόβου καταπραΰνει την καχεκτική συνείδηση τους επιτείνοντας την αναγκαία για την κοινωνική συναίνεση χειραγώγηση τους.
   Το σύνθημα του εξεγερσιακού Δεκέμβρη δεν θα μπορούσε να είναι πιο περιεκτικό, εύστοχο και διαχρονικό όχι μόνο για αυτά τα Χριστούγεννα αλλά και για τα επόμενα που θα 'ρθουν και για τα μεθεπόμενα και..... Χρόνια πολλά λοιπόν με τους επίπλαστους φόβους της κοινωνικής συναίνεσης να εμπεριέχουν και την δυνητική αφήγηση του εφιάλτη της!


*όπως την προσδιορίζει ο Ζύλ Ντελέζ στο δοκίμιο: Υστερόγραφο στις κοινωνίες ελέγχου.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Atmo - Action

Shed: Atmo - Action


     Ένας ακόμη βαρύς και απωθητικός χειμώνας! Οι εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου επέφεραν τα αντίθετα από τα προβλεπόμενα αποτελέσματα. Τελικά πύκνωσαν τόσο πολύ στην γήινη ατμόσφαιρα ή σαυτό που θεωρούνταν τέλος πάντων ως ατμόσφαιρα έτσι που το παχύ τους στρώμα να είναι αδιαπέραστο για τις ηλιακές ακτίνες. Σύμπασα η γη βυθίστηκε σ' έναν ατέρμονο χειμώνα! Η θερμοκρασία δεν ξεπερνά στο έδαφος τους 11 βαθμούς C. Ο ουρανός απώλεσε τα βαμβακερά του σύννεφα και μαζί όλη του την υγεία. Στη θέση τους μετεωρίζονται απειλητικά τα υβριδικά ελικόπτερα / μετεωρολογικοί σταθμοί που μετράνε την περιεκτικότητα του αέρα σε ανόθευτο οξυγόνο. Και στην θέση του ουρανού βρίσκεται τώρα μια χλωμή αλλά βαθιά απόχρωση του γκρίζου που με την διάθλαση μετατρέπει κατά την αυγή το ηλιακό φως σε σκουρόχρωμο μπεζ. Στην διάρκεια της ημέρας και όταν ο ήλιος διαγράφει στον ορίζοντα την πιο ψηλή του τροχιά το χρώμα του μετατρέπεται σε μία αποπνικτική απόχρωση του καφέ.

   Η πληθώρα των έμβιων εικόνων διαδραματίζεται στο κιαροσκούρο της πραγματικότητας που αλλάζει μόνο όταν το μαγνητικό πεδίο του ήλιου βρίσκεται σε διέγερση δίνοντας στην απόλυτη μονοχρωμία της ένα τραχύ υποφωτισμένο σέπια. Η καθημερινότητα αποτυπωμένη στις αποχρώσεις της πρωτόλειας φιλμογραφίας με βιασμένη όμως την γοητεία αυτής της αισθητικής. Στις πόλεις υπάρχουν ξέχειλοι δρόμοι και τα αυτοκίνητα συνωθούνται αναμεταξύ τους όταν συναντούν φανάρια. Στην πραγματικότητα οι δρόμοι αντικαταστάθηκαν από τις ροές των αμαξιών όμως αυτά εξακολουθούν να έχουν και τα πιο λαμπερά χρώματα αφού πότε δεν αποποιήθηκαν τον φετιχιστικό τους χαρακτήρα. Το τίμημα είναι αποκρουστικά δυσανάλογο Κανείς δεν μπορεί να ποδηλατήσει και τα μικρά παιδιά έχασαν μία καλπάζουσα ελευθερία. Την αίσθηση της ανέλιξης του καθαρού αέρα επάνω στο πρόσωπο σου όταν καβαλάς με ορμή το ποδήλατο σου.

     Κι' όμως για την εξέλιξη της απρόσκοπτης παραγωγής των αυτοκινούμενων φετίχ δόθηκαν λύσεις στα πιο παράλογα προβλήματα όπως αυτό του κυκλοφοριακού. Τα οχήματα στους δρόμους κινούνται με ποσόστωση. Οι επιβάτες τους επιβιβάζονται με ποσόστωση σε αντιστοιχία με τα ωράρια εργασίας. Οι καταναλωτές τους αποβιβάζονται πάλι με ποσόστωση ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο τους ως απόθεμα που προκύπτει από τα κενά ανάμεσα στις ώρες εργασίας τους. Και όσοι δεν έχουν κενά διαστήματα στις δουλειές τους δεν έχουν και ποσόστωση ελεύθερου χρόνου. Ποσόστωση η λειτουργική έννοια της τεχνοκρατίας σε μαγική χρήση Στην πραγματικότητα τα πάντα προσδιορίζονται με την ποσόστωση ακόμα και οι κοινωνικές τάξεις!

    Η τάξη των μικροαστών στερήθηκε τους οδηγούς ταξί από τότε που οι αυτοκινητοβιομηχανίες παρουσίασαν τα μοντέλα τους με τον αυτόματο πιλότο. Οι μεταφορικές εταιρείες απαλλάχτηκαν από τους περιττούς οδηγούς φιλτράροντας το κόστος τους σε καθαρά κέρδη. Η τροχαία απαλλάχτηκε από τους ζωντανούς τροχονόμους στους οδικούς κόμβους. Και τα τετραγωνισμένα προάστια των μεσοαστών στις μεγαλουπόλεις απαλλάχτηκαν από την ασύντακτη πολεοδομία των παραγκουπόλεων που αναπτύσσονται μόνο σε προκαθορισμένες νησίδες! Τα πάντα βρίσκονται σε μία διηνεκή τάξη για να εξυπηρετούν την αέναη κυκλικότητα του ωφελιμιστικού χρόνου. Και ο χρόνος ωφελεί μονάχα την παραγωγή και τις καριέρες.

   Ο χρόνος είναι χρήμα. Το χρήμα είναι χρόνος που χάνεται. Κι ο χρόνος που χάνεται δεν αναπληρώνεται ποτέ. Η απουσία του χρόνου στην απουσία της πραγματικής ζωής. Η απουσία της έκπληξης στο βίωμα της καθημερινής ζωής. Λόγω της αποπνικτικής ατμόσφαιρας οι πολίτες στους δρόμους κυκλοφορούν μασκοφόροι με τα τυπικά γραφειοκρατικά στοιχεία του βίου τους κρεμασμένα σ' ένα ψηφιακό καντράν στο πέτο. Προ πάντων θα πρέπει να διαφυλαχθεί το αίσθημα της τάξης. Η ευταξία προάγει την παραγωγή. Η παραγωγή διασφαλίζει την αποδοτικότητα. Και η αποδοτικότητα δεν πρέπει να εμποδίζεται από το μποτιλιάρισμα στους δρόμους. Ο χρόνος είναι χρήμα. Το χρήμα είναι χρόνος που χάνεται. Κι ο χρόνος που χάνεται δεν αναπληρώνεται ποτέ στο κενό της ζωής. Η απουσία του πραγματικού βίου στην παρουσία του κυκλικού χρόνου. Η θνησιμότητα του αυθορμητισμού στον θρίαμβο της αυτοματοποιημένης στιγμής. Η απουσία των ονείρων στα παιδικά υποσυνείδητα. Αυτά που ακόμα ονειρεύονται ξύλινα αυτοκινητάκια που περιδιαβαίνουν τους τετραγωνισμένους δρόμους.

Shed: The Traveller

Αποσπάσματα μέσα από έναν από τους καλύτερους δίσκους τέκνο των τελευταίων ετών!
Το βιντεάκι έδωσε το ερέθισμα για το ποστ.
--------------------------------------------------------------------------------
 Σε όσες και όσους αρέσει η εν λόγω μουσική μιας και πλησιάζουν αι γιορταί τσιμπήστε κι' ένα πρόσφατο σετάκι που το βρήκα άκρως απολαυστικό παρ' ότι τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά είναι λίγο σούπα!
{resourceTitle} by {username}

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ευφάνταστον τηλεοπτικό πρόγραμμα δι' όλην την οικογένειαν!




     Έχοντας γυρίσει σπίτι σου αργά το Σαββατόβραδο είτε ύστερα από τις βραδυνές άσκοπες τσάρκες, είτε όμως από την δουλειά σου έχεις την δυνατότητα να σκοτώσεις ή να ναρκώσεις λίγο τον χρόνο σου παρακολουθώντας ολίγη Του Βου πριν πέσεις για ύπνο μιας και ξημερώνει Κυριακή η μητέρα της μικροαστικής αργίας, ασχέτως εάν η εξαήμερη εργάσιμη εβδομάδα σου/μου είναι μία ακατάπαυστη κυνική λούπα. Εάν έχεις και τις κοινωνικές σου ευαισθησίες όπως για παράδειγμα το ότι μπορεί και να σε απασχολεί η προέλευση της φτώχειας τότε στέκεσαι πολύ τυχερός που πάνω στο ζάπινγκ πετυχαίνεις στον επίσημο φορέα και προπαγανδιστή του Κρατικού θεάματος, την δημόσια Του Βου το εκπαιδευτικόν πρόγραμμα με τίτλον: Poor us, An animated history of poverty.
   Ω μα τι εξαίσιον δοκυμανδέρ δια την μαύρη και άραχνη φθώχειαν! Ένα δοκυμανδέρ που παρουσιάζει με ψευδοδιαλεκτικό τρόπο την υποτιθέμενη ιστορία της ανθρώπινης δυστυχίας υπό καρτουνίστικη μορφή. Έτσι λοιπόν έχεις μείνει άναυδος μετά τα πρώτα πέντε λεπτά μαθαίνοντας ότι η φθώχεια (Φτου! Παναΐαμ, μακριά από μας τους μικροαστούς) είναι προαιώνια και μας κατατρύχει σαν είδος ήδη από την λίθινη εποχή ασχέτως εάν τότε οι κοινωνικές τάξεις ήταν ανύπαρκτες. Για τα θετικιστικά ασύλληπτα μυαλά αυτού του πιασάρικου πονήματος η φτώχεια προσδιορίζεται από την απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας σαν απόλυτη φυσική κατάσταση, Οι πρώτες πρωτόγονες τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες λόγω της τεχνολογικής τους καθυστέρησης ήταν υπερευαίσθητες και εκτεθειμένες σε παντός είδους φυσικές καταστροφές και οι άνθρωποι στην αδυναμία τους να προφυλαχθούν απ’ αυτές θεσπίζονται στο σύνολο τους από των φωστήρα homo technologicus του 21ου ως homo poverus! Αυτόν δηλαδή τον τεχνολογικό υπεράνθρωπο που εκτόπισε παραδείγματος χάριν στο Σερενγκέτι της Κένυας την αντίστοιχη πρωτόγονη αλλά αυτάρκη κοινότητα των Μασάι* για να εκμεταλλευθεί τα εδάφη τους προς τουριστική τέρψη των αλλοτριωμένων μεσοαστών, δυτικών που επειδή πλήττουν αφόρητα από την βαρεμένη ζωή τους αναζητούν την συγκίνηση σε προπληρωμένα σαφάρι εξολοθρεύοντας πολλαπλάσια ζώα από εκείνα που σκότωναν αυτοί οι "κακομοίρηδες αγριάνθρωποι" για να τραφούν!
   Παρουσιάζοντας σαν πρόλογο το ανεκδιήγητο αξίωμα του homo poverus η εξέλιξη του δοκυμανδέρ σε έχει περίπου προδιαθέσει και για το νόημα της πλοκής του. Οι συντελεστές του προβάλλουν τις απόψεις των ομιλητών σε μία ιδεαλιστικά γραμμική ιστορική αναπαράσταση για την φτώχεια και την ανθρώπινη εξαθλίωση. Συνέχουν λοιπόν σ’ έναν ιστορικό αχταρμά εντελώς διαφορετικές και ασύμβατες περιόδους με εξωγενή κοινωνικά χαρακτηριστικά και αιτίες ως προς το σημερινό καπιταλιστικό χάλι μόνο και μόνο για να μας πείσουν για το αναπόφευκτο της φτώχειας ως κοινωνικής κατάστασης εις το διηνεκές της ανθρώπινης ύπαρξης.
   Γύρω στο 22ο λεπτό αι τεχνοκράται έχουν αποφανθεί: η ανθρωπότητα διάγει μία μακρά περίοδο προόδου. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Το 90% του πληθυσμού που βίωνε τις θνησιγενείς συνθήκες ακραίας φτώχειας στις απαρχές της βιομηχανικής επανάστασης έχει περιοριστεί σήμερα μόλις στο 20%. Ήτοι μόλις 1,5 δισεκατομμύριο περίπου συνάνθρωποι πεθαίνουνε της πείνας χωρίς να συνυπολογίζεται σε αυτή την διαστροφική έννοια της προόδου το πολιτισμικό, κοινωνιολογικό και οικολογικό κόστος.
      Στο τέλος αυτής της αφάνταστης ταινίας / ντοκιμαντέρ η εξίσωση έχει πάρει σάρκα και οστά: Καπιταλισμός + Κράτος Πρόνοιας - Εμφύλιους Πολέμους = Μείωση της φτώχειας για τις αδύναμες χώρες! Όμως επειδή αυτή η συνταγή δεν δένει πάντοτε το γευστικό γλυκό ή μας πέφτει ενίοτε βαριά, εκείνο που είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί είναι μία παγκόσμια εκδημοκρατισμένη διάχυση του καταμερισμού της αφηρημένης εργασίας κατά τους συντελεστές αυτού του υπέροχου πονήματος. Κι' έτσι θα εξασφαλίσουμε με γεωμετρική πρόοδο την αύξηση της πείνας προοδευτικά σε όλους τους πληθυσμούς αφού η αυτοματοποίηση της οικονομικής παραγωγής αποδεκατίζει τις θέσεις δουλείας καθιστώντας την έμβια αφηρημένη εργασία άχρηστη!


----------------------
* καθώς αναλώνει μόνο τους φυσικούς πόρους που της είναι απαραίτητοι για την αναπαραγωγή της.