Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Κράτος ρεβανσιστικού δικαίου!



Φράνσις Μπέικον: Αυτοπροσωπογραφία με τραυματισμένο μάτι, 1972

   Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ζούμε σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Σε μία πολιτεία στην οποία δεν υπάρχουν ιδεοληπτικοί διαχωρισμοί μεταξύ των ενεργών πολιτών της. Σε μία κοινωνία όπου οι διακριτές ιδεολογικές προσεγγίσεις συνίστανται μόνο κατ' ευφημισμό απλώς για να διευθετούν με τον εργαλειακό ορθολογισμό τους τον τρόπο διαχείρισης των κοινωνικών ζητημάτων. Ο πρωταρχικός χειρισμός της επίλυσης κάθε προβλήματος είναι ο διάλογος. Σ΄αυτόν τον ευλογημένα πολιτισμένο τόπο οι υπήκοοι του συνεννοούνται μονάχα με την δύναμη της πειθούς δια μέσου του λόγου τους, έχουν παραμερίσει τους φανατισμούς και τα πάθη που αυτοί εξάπτουν ενώ έχουν θάψει για πάντα στο φέρετρο της ιστορίας τις μισαλλοδοξίες και τους κάθε λογής επιζήμιους διχασμούς. Οι καταφανείς αδικίες είναι λίγες και ας είναι έκδηλες οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ των πολιτών. Εξάλλου οι ικανότεροι και οι καλύτεροι προοδεύουν εφόσον η ανέλιξη τους στηρίζεται στον μοναδικό δικαιοκρατικό παράγοντα: τον συγκριτικό ανταγωνισμό των ατομικών τους προτερημάτων που ρυθμίζεται από έναν απρόσωπο και γι' αυτό αλάνθαστο κριτή. Την ελεύθερη αγορά!
  Σε αυτήν την κοινωνία παρουσιάζονται κατά καιρούς και κάποιες δυσλειτουργικές παραφωνίες. Κάποια μέλη της που παραστρατούν από τον ίσιο δρόμο της νομιμότητας. Αυτά τα απολωλότα πρόβατα συνήθως διαπράττουν τις αποκλίνουσες συμπεριφορές έχοντας σαν κίνητρο την ευθιξία τους απέναντι στο υψηλό αίσθημα δικαίου που τους διακατέχει αλλά και την υπευθυνότητα που επιδεικνύουν απέναντι στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Έτσι σε κάποια έκρηξη δικαιοκρατικής οργής όταν πιάνουν στα πράσα κάποιον υπάλληλο τους να κλέβει τον κακοποιούν με μεσαιωνικής εμπνεύσεως βασανιστήρια για να αποδώσουν την πρέπουσα δικαιοσύνη και αφού έχουν συλληφθεί αφήνονται ελεύθεροι από τους θεσμικούς φορείς που έχουν επίσημα επιφορτιστεί την απόδοση της! Άλλοι πάλι βγαίνουν την νύχτα παγανιά και εμφορούμενοι από ένα αίσθημα φυλετικής ανωτερότητας στον πρώτο μελαψό ποδηλάτη που θα κλείσει τον δρόμο στην μηχανή τους με το ποδήλατο του, δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης αλλά τον "ξαπλώνουν" χάμω με μαχαιριά! Ενώ είναι εμφανές ότι εφαρμόζουν την απόδοση της απολυταρχικής συλλογικής ευθύνης στον πρώτο τυχόντα πιθανώς για τα εγκλήματα και τις αμαρτίες κάποιων άλλων, εν τούτοις ο θεσμός της δικαιοσύνης αναγνωρίζει ίσως το πρότερο του έντιμου βίου τους και δεν συμπεριλαμβάνει στις κατηγορίες τους κάποιο ρατσιστικό κίνητρο
   Η ευνομούμενη κοινωνία αναγνωρίζει ως ελαφρυντικό σε αυτές τις δύο τυχαίες περιπτώσεις το απρόβλεπτο της ανθρώπινης υπόστασης των δραστών (ίσως το νεαρό της ηλικίας τους ή ότι τελούσαν εν βρασμώ ψυχής την ώρα που διέπρατταν τις αξιόποινες πράξεις). Βασίζει αυτό το ελαφρυντικό στο δικαίωμα αναγνώρισης του διακριτού χαρακτήρα του εκάστοτε προσώπου, έστω κι' αν αυτό εκτελεί μια παραβατική συμπεριφορά, ώστε να το προστατέψει από μια ενδεχόμενη κακή μεταχείριση της δικαστικής αρχής ενώ συγχρόνως αποκρύπτει τα προσωπικά του στοιχεία για να ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα της διαπόμπευσης του από την αμετροέπεια που συνήθως διακρίνει τα μέσα ενημέρωσης ή την κοινή γνώμη. 
    Σε μια τρίτη περίπτωση κάποιοι άλλοι παραβάτες, ληστεύουν μια τράπεζα και στην προσπάθεια τους να διαφύγουν παίρνουν μαζί τους όμηρο κάποιον αθώο πολίτη. Μετά από την καταδίωξη τους και αφού είναι προφανές σε αυτούς ότι η διαφυγή τους είναι μάταιη, συλλαμβάνονται από τις διωκτικές αρχές και οδηγούνται ενώπιον της δικαιοσύνης. Εκεί οι συλληφθέντες ταυτοποιούνται ως συμμετέχοντες σε τρομοκρατική οργάνωση και δίνονται στην δημοσιότητα τα στοιχεία και οι φωτογραφίες τους ώστε να συγκεντρωθούν νέες πληροφορίες για την δράση τους ως τρομοκράτες πλέον. Με μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Τους δράστες όπως είναι ολοφάνερο σε αυτές τις φωτογραφίες οι διωκτικές αρχές τους έχουν περιποιηθεί δεόντως! Γιατί αυτή η πρεμούρα της ιδιαίτερης περιποίησης όμως από την αστυνομία; Μα φυσικά επειδή οι συλληφθέντες δεν είναι απλοί υπόδικοι του κοινού ποινικού δικαίου αλλά στυγνοί τρομοκράτες. Κι' εκτός αυτού προέρχονται από εύπορες μεσοαστικές οικογένειες για να το παίζουν δήθεν επαναστάτες εν αντιθέσει με τα φτωχά λαϊκά παιδιά που επανδρώνουν τα σώματα ασφαλείας και παίζουν καθημερινά την ζωή τους κορόνα, γράμματα γι' αυτή την αχάριστη κοινωνία! Βέβαια κανείς δεν προειδοποιεί αυτά τα παιδιά ότι η συγκεκριμένη επιλογή για την επαγγελματική τους αποκατάσταση ενέχει το ρίσκο της απώλειας της ίδιας τους της ζωής οπότε και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα ώστε αυτό το ενδεχόμενο να το διαχειρίζονται ψυχολογικά (κάτι που ωστόσοείναι σχεδόν αδύνατο) αντί να βγάζουν τα σωρευμένα εξουσιαστικά απωθημένα τους έναντι δικαίων και αδίκων!
   Και στις τρεις προαναφερόμενες περιπτώσεις η απόδοση της δικαιοσύνης (που σημειωτέον δε είναι τυφλή έτσι όπως αρμόζει σ' ένα κράτος δικαίου) είναι πλέον μια τυπική διαδικασία. Η ίδια η κοινωνία με την εν γένει πολιτισμένη στάση της έχει αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Στο πρώτο περιστατικό ο κλέφτης "έπαθε ακριβώς ό,τι του άξιζε να πάθει" από τα θύματα της κλοπής του που εξακολουθούν να κυκλοφορούν ακόμα ελεύθερα στις γειτονιές της Σαλαμίνας. Στη δεύτερη περίπτωση οι δράστες εφάρμοσαν την λογική του ρεβανσισμού που επιτάσσει η συλλογική ευθύνη με την σιωπηλή αποδοχή της αρρωστημένης συλλογιστικής τους από την θεσμοθετημένη Θέμιδα της κατεστημένης κοινωνίας. Και στην τρίτη η απάντηση στην ρεβανσιστική αντιβία, που υποτίθεται ότι αντιτίθεται στην απάνθρωπη βία της εξουσίας, είναι η εκδικητική μανία των δυνάμεων καταστολής απέναντι στους τρομοκράτες. 
   Και σαν να μην ήταν αρκετή αυτή η αδιέξοδη πολιτική της αστυνομικής αυθαιρεσίας έχει και την κάλυψη των πολιτικών της προϊσταμένων στο πνεύμα ρεβανσισμού που αποπνέουν οι δηλώσεις τους για ανοιχτούς λογαριασμούς από την μεταπολίτευση και έπειτα. Οι εν λόγω δηλώσεις που καθαγιάζουν με επιδεικτικά ανώριμο τρόπο το θρασύτατο πνεύμα μίας αμείλικτης τακτικής σε κάνουν να απορείς για το μέγεθος της μαλακίας και της ηλιθιότητας που βαράει αυτή την ασύγκριτη γενιά της μεταπολίτευσης. Διότι στο κράτος ρεβανσιστικού δικαίου που έχουν διαμορφώσει η μύγα τρώει σίδερο και το κουνούπι ατσάλι!