Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης

Ο Κρόνος Καταβροχθίζει τα Παιδιά του, Φρανθίσκο Γκόγια, 1819-1823

Με αφορμή την επικείμενη έκδοση της ποιητικής συλλογής, Ιερουργία της Άνοιξης, του Σωτήρη Λυκουργιώτη από τις ελευθεριακές εκδόσεις Κουρσάλ και έναντι προλόγου, σκάρωσα κι εγώ ένα μικρό ποίημα. Όχι βεβαίως, τόσο λιτό και στακάτο σαν τα ποιήματα του φίλου μου!

('Ενα χρειώδες ποίημα!)

Τώρα που τα δειλινά κιτρίνισαν μέσα στο εργαστήριο της κοινωνίας·

τώρα που ο χρόνος της πραγματικότητας καταβροχθίζει τα πάντα στο διάβα του,

εμείς
να κάνουμε ξανά την κριτική όπλο.
Να αναγάγουμε την μνήμη του ψυχρού επιτεύγματος, 
σπάνιο τόπο για την ευαισθησία.
Να ξεγυμνώσουμε στους φιλολόγους που διδάσκουν συγκριτικά,
την αμετροέπεια τους!
Να καταστήσουμε τις δουλειές, πάθη αλογάριαστα.
(Κι έτσι να κάνουμε πράξη το όραμα του Φουριέ!)
Να ορίσουμε τις χειρονομίες με το ανεπίστρεπτο του χρόνου.
Να ενορχηστρώσουμε την ανάγκη της αισθητικής.
Να κλυδωνίσουμε τους εφήμερους αστέρες.

Θα δώσουμε σάρκα και οστά στις ανθρώπινες επιθυμίες μας!

Τότε θα γίνουν και πάλι οι ιδέες επικίνδυνες·

και θα ριζώσουν την μανία της επίθεσης
στις ομορφιές τούτου του θαυμαστού, καινούργιου κόσμου.

Εκλογές παγίδα για μαλάκες!

Τζωρτζ Γκρος, "Έκλειψη ηλίου", 1926

Ριμπλόγκινγκ του προεκλογικού ποιήματος (ολίγον μετεστραμμένου για να' ρθει στα ίσια του)

Η παρδαλή διαδικασία της εκλογής των αβροδίαιτων αρχόντων
πάντοτε συντομεύει την χειραγώγηση θυμωμένων ψηφιζόντων.

Ολίγη κριτική αρκεί για ν' απωθήσει την διαχωριστική αγκαλιά της.
Συγκατάνευση και υπακοή κυριαρχεί μεσ' στην ελεεινή αυταρέσκεια της.

Μια φάρσα της στιγμής, μια πράξη μόνο για εκείνους που την κατευθύνουν.
Η παραβίαση κάθε ηθικής, στην κακοποίηση της ζωής για 'κείνους που την μεγεθύνουν.

Τεράστιες ποσότητες αχαλίνωτης κι ορμητικής βλακείας
όσο εκτυλίσσονται τηλεοπτικοί διάλογοι ακόρεστης μαλακίας.

Αλλοπρόσαλλα και ιδρυματικά ορισμένα από τα πρόσωπα αυτά
αυτοσυστήνονται σαν ικανά, ως έντιμα κι αδέκαστα πολιτικά.

Ξέρουν να επιβάλλουν στα κεφάλια των πιστών αδέξια την αγυρτεία
κι ύστερα επαιτούν επαίνους και ιαχές για την ξεδιάντροπη νηστεία.

Επάνω στην δική μου πλάτη,
στήνουνε με πατριωτική απάτη
τη θλιβερή τους τη γιορτούλα.

Και στο όνομα της κοινωνίας
σε μια δόση αφθονίας,
εκτιμητές δημοκρατίας
όπως οι κωμικοί σε μια ιστοριούλα.

Προπέτες κι ανθρωπάρια θηρεύουν ψήφους σεβάσμιων γερόντων
και θα τις ανταλλάξουν με ομόλογα μέσα σε πάλη συμφερόντων.

Οι εκλογές είναι κοντά και τα διλήμματα που σε βαραίνουν ευέξαπτε μικροαστέ πολλά,
έστω κι ένας από δαύτους να σου εξασφάλιζε την αδειανή σου τη δουλειά.

Τι επιζητείς μωρέ και 'συ, τη ζωή σου θες απλά να συνεχίσεις
σε κάθε αναποδιά που εμφανίζεται τον άτιμο πολιτικό πάλι θέλεις να βρίσεις

παθητικά διαπαιδαγωγήθηκες κι ίσως ποτέ σου δεν αναρωτήθηκες αν σου αναλογεί εσένανε ευθύνη,
η αυτοκριτική θα πρέπει να σου προκαλεί μεγάλη ψυχική οδύνη.

Εκχώρησες όλα τα δικαιώματα στην άπληστη εποχή σου
και τώρα κλαίγεσαι και μέμφεσαι την ορφανή ψυχή σου.

Αν θες πήγαινε ψήφισε και 'συ, μην τρέφεις όμως αυταπάτες
σ' αυτή την κοινωνία οι εκλογές είναι παγίδα για μαλάκες.

Δαυλοί που σβήνουν στη βενζίνη

Ένα δηκτικό ποίημα

Αισθητική, υπό του μηδενός
ανοησίες εκστομίζονται αφειδώς
Δαυλοί που σβήνουν στη βενζίνη!

Αμετροέπεια ενδημεί στους δοκησίσοφους
τους αρειμάνιους και στον παροξυσμό επίφοβους
Δαυλοί που σβήνουν στη βενζίνη!

Η βλακεία ελλοχεύει με συνέπεια
την αηδία τη βράζουν σε ηφαίστεια
Δαυλοί που σβήνουν στη βενζίνη!

Η μαλακία κεφαλαιοποιήθηκε
σε ακροσφαλή μυαλά ηγήθηκε
Φελλοί που σφάζουν την ευθύνη!

*το σκίτσο είναι του Ηλία Μακρή

Αποχρώσες ενδείξεις

Ο Χορός του Θανάτου, αφίσα του 1919 που αποδίδεται στον Γιόσεφ Φέννεκερ

Ένα έγχρωμο ποίημα

Μαύρη και σκοτεινή η νύχτα μέσα στην πόλη
το δίκαιο το διατήρησαν, βυθίζοντας το στη φορμόλη.

Μουντή και γκρίζα η σύναξη με ξύλινες τις λέξεις
το νόημα απέθανε όταν απολιθώθηκαν οι έξεις.

Κι ο ουρανός είν' γαλανόλευκος στου Ελύτη τα ποιήματα
Μια κοινωνία μαλακίζεται με φασιστών ανδραγαθήματα.

Κάτωχρο και κίτρινο σφήνωσαν
τον έρωτα, μέσα σε τρύπια κάσα
η ιστορία λοιπόν συμβαίνει σαν
άλλη μια στυφή κι ηλίθια φάρσα.

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

Βίκτορ Καστίγιο: Νεολαία ενάντια στο φασισμό, 2009

Ένα παστρικό ποίημα!

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

θέλει νταηλίκια κι έκφυλους αμανέδες

φονευμένα χελιδόνια

να κείτονται ανάμεσα σε πανσέδες

περίστροφα, σουγιάδες και λεκέδες

τη μέθεξη βαλμένη

σε σκουπιδοτενεκέδες

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

θέλει οι τυφλοί να πουλούν τις κόρες των ματιών τους

οι κουφοί να εμπορεύονται τα τύμπανα των αυτιών τους

οι μουγκοί να παζαρεύουν όχι τη γλώσσα
μα τις ευαίσθητες χορδές τους

οι αναιμικοί να αποστειρώνουν το αίμα και τις ψυχές τους

οι λεπροί να κεντούν το δέρμα, να αφορίζουν τις ζωές τους

και οι ομοφυλόφιλοι να βάζουν τον ερωτισμό τους στο ντορβά

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

θέλει δουλειά πολλή,

θέλει την Άνοιξη να εκδίδεται φτηνή

θέλει προστάτες που τη διακόρευσαν από μικρή

την αγάπη για το ωραίο φύλο αποσπασματική

θέλει την ποίηση άρτια δεμένη και αισθησιακή

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

θέλει νεκρούς χιλιάδες με φωταψίες

θεούς και δαίμονες να μετέρχονται τις θυσίες

τους πρωτουργούς και τους χειμώνες ταγμένους σε αηδίες

θέλει τους ζωντανούς να δίνουν τα υγρά από τις εκκρίσεις τους

εικονοκλάστες να φτύνουν συγκίνηση από τις ανακρίσεις τους.

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

θέλει νοικοκυραίους απορροφημένους στις οθόνες του

αρουραίους να περιδιαβαίνουν τους υπονόμους του

ανθρωπιστές να αγιοποιούν την εργασία και την κληρονομιά της

θέλει αναρχικούς και ποινικούς χτισμένους στα στενάχωρα κελιά τους

θέλει πατριώτες και φοβικούς, βλαμμένους με την ωραιοπαθή μιλιά τους.

Για να ξεβρομίσει ο τόπος

και να γυρίσει ο ήλιος,

δεν θέλει ποίηση

θέλει πίεση.



                       

Ποίηση για μαλάκες!

The Full Moon Ensemble, Samba Miaou, 1969

Ένα προκλητικό ποίημα.

Ποίηση για μαλάκες!

Βάλτε φωτιές στα πεζοδρόμια

και ξεριζώστε όλους τους φανοστάτες.

Στιγμές παγώνουν, ζωές ιδρώνουν

μα οι γονείς τα τέκνα τους μαλώνουν
γιατί αυτά σκαρφίστηκαν αθώες πλάκες.

Ποίηση για μαλάκες!

Σπάστε τα κρύσταλλα όλων των βιτρινών

συντρίψτε τις προθήκες των βιβλιοπωλών

αρπάξτε τα βιβλία και μαγαρίστε τους πελάτες.

Μύηση για πλάνητες,

η αντιποίηση για τους μαλάκες!

Όλοι οι ανέστιοι ελεεινολογούν

όσους χωρίς ντροπή επιχειρούν

να θέσουν σύνορα σ’ ελεύθερους,

ανυπότακτους, λεπρούς και ποδηλάτες.

Οικειοποίηση για πότες,

κατίσχυση για συνωμότες.

Ενέδρα στήνουν

τα ηρεμιστικά στους νευρασθενικούς

και οι αλκοολικοί επιζητούν με φορτωμένες ενοχές,

ελπίδες σε απελπισίες ψυχοτρόπες.

Ποίηση για μαλάκες,

τα δέντρα ρίχνουν χλωρά τα φύλλα τους,

οι ηρωινομανείς τρυπούν τα χέρια τους,

προθέσεις αιμορραγούν
χλωμές από το έρμα τους

κι επιτείνουν τις πληγές

πάνω σε φλέβες αδρές κι αφράτες.

Κι εσείς διαλύστε όλες τις σύριγγες

που στάζουν τη χολή γεμάτες!

Ποίηση για μαλάκες,

η Ιστορία νεκρώνει απ’ την ακινησία

στην άσφαλτο καλλιεργούν(ε) τη θυσία

αλλά τις λέξεις θα δυναμιτίσουν οι αντάρτες.

Οίηση για δυνάστες.

Μικροαστοί κλαίνε και μόνοι τους οδύρονται,

πολιτικοί εξεγείρονται,

γιατί η ζωή τους εξυφαίνεται

με άνοστα αστεία και προσχηματικές απάτες.

Αντιποίηση για μαλάκες!

Την ποίηση λοιπόν την τακτοποίησαν

κι ωραία την εξαχρείωσαν

για να υπηρετεί μονάχα
επηρμένους βλάκες.

Ένα ποίημα με αφορμές τον Γκιλ Σκοτ Χίρον, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Γιάζρα Καλίντ, την Internationale Situationniste. 

Για τον Παύλο....

το μίσος καλπάζει ελεύθερα
χωρίς ντροπή έξω στους δρόμους
κι ο Παύλος το πλήρωσε ακριβά, με τη ζωή του.
μέχρι που θα 'ρθει η στιγμή
καθένας μας να μη πληρώνει
παντός είδους αντίτιμο. κανένα

Τότε ρε Παύλο αληθινά θα είμαστε ελεύθεροι

Ανθρωποφαγία

poetry must be...... etc. etc.

(εργασία πάνω στο έργο του Ιερώνυμου Μπος)

Ένα οργισμένο ποίημα

Ανθρωποφαγία

οι κόρες των ματιών τους

διαστέλλονται όταν οσμίζονται την απληστία.

Μπράβοι και επιστάτες,

σκιάχτρα για αποστάτες,

μπάτσοι να επιτηρούν αφ' υψηλού τους διαβάτες.

Μια κοινωνία ολόκληρη παθητικά ηδονίστηκε

με τις συνειδητές της φρεναπάτες.

Ανθρωποφαγία

Υπουργοί λογοκοπούν

βαφτίζοντας την ανομία.

Κι’ η αποστέρηση καλλωπισμένη,

πάντοτε φλέρταρε με σαδισμό την εργασία.

Οι γλώσσες στα στόματα ξεραίνονται

όσο οι μικροί αστοί με γλύκα γεύονται,

τις ματωμένες φράουλες.

Βιώματα αλέθονται,

οι συνειδήσεις νέμονται

βορά σε επηρμένους άνδρες.

Ανθρωποφαγία

Στα χωράφια πυροβολούν

στις ειδήσεις τους φλυαρούν.

Στα σαλονάκια λεξιθηρούν

(κανίβαλοι ανασταίνονται

και στις πλατείες περιφέρονται

για να τρομοκρατούν)

Δεν θέλουνε αυτόβουλους

τους χαρακτήρες που θα δρουν.

Θέλουνε μάρτυρες και υποτακτικούς,

ατομιστές που να μεμψιμοιρούν.

Οι ώρες της αφθονίας τους όμως, στέκουν(ε) μετρημένες

όταν τον ιλασμό θ' αποζητούν

οι ζωές από το φόβο τους θα είναι παγωμένες.

Υγ: Όταν το έγραφα άκουγα αυτό εδώ!

Υπεράνω ρόλων

Ένα ασυμμόρφωτο ποίημα!

Τζόρτζιο Ντε Κίρικο: Σύνθεση με δύο κεφάλια ανδρείκελων, 1915

Δεν θα με βρεις στους επικήδειους των αγωνιστών

ποτέ δεν ήμουν ένας ήρωας για καθωσπρέπει ρήξη

Δεν θα με βρεις στους στόμφους των επιφανών

Αυτοί καταδικάζονται σε τυποποιημένη δύση

Δεν θα με βρεις και στα συμβόλαια ψυχρών εκτελεστών

Την έφεση μου στην οργή κανείς δεν την εξαγοράζει παρά φύση

Δεν θα με βρεις στους λάκκους και τα δόντια μωροφιλόδοξων φιδιών

Ο λόγος μου κομίζει πύρινες αιχμές που τις καριέρες τους θα τις συντρίψει

Δεν θα με βρεις στα τοκοχρεολύσια των πιστωτών.

Ζωή πνιγμένη στην αναίδεια, φτηνή καιροσκοπία μες στην κρίση

Δεν θα με βρεις και στους πικρούς ιδρώτες στα πρόσωπα των εργατών

σ’ αλλότριες δουλειές που φτιάχνουν άνοστες ζωές ποτέ δεν βάζω στίξη

Δεν θα με βρεις σ΄ εφήμερους όρκους εραστών

Το πάθος τους εξαργυρώθηκε από την καθημερινή του χρήση

Δεν θα με βρεις στους ξύλινους λόγους των κούφιων ηγετών,

ούτε στις λεκτικές θηλιές θρασύδειλων δημαγωγών.

Επίσημα εχθρεύομαι τη ματαιοδοξία

και ό,τι μου προκαλεί αφόρητα την πλήξη

Τα ποιήματα μου βαριά κι' ασύνδετα,

ατάκτως καμωμένα

Ο κόσμος με ανδρείκελα,

επιμελώς γλοιώδη κι’ ενωμένα

Ποιητής με δυσλεξία

Ένα δυσλεκτικό ποίημα!
( η υποκρισία της μετριότητας, η μετριότητα της υποκρισίας)

Βλάσης Κανιάρης. Το Κουτσό, 1974

Είμαι ο πρώτος ποιητής που μέσα στο στόμα του

χορεύει άτσαλα η δυσλεξία,

όταν στο θυμικό μίας άνευρης κοινότητας

καραδοκεί υπόρρητα η ασφυξία.

Είμαι το ατελέσφορο μοντέλο που πάνω στο σώμα του

σκαρφάλωσε η νευρική ανορεξία,

όταν τα πεζοδρόμια των μικροαστών τα θέριζε και χθες η μισαλλοδοξία.

Είμαι ο άνυδρος σοφιστής που κουβαλά

αιώνια μέσα στις τσέπες του, 
 αιτιολογημένα την δυσανεξία

ενώ οι καθωσπρέπει διανοούμενοι

οργιστικά διατελούν 
σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Τότε οι άστεγοι θα αναθαρρήσουν και θα πουν:

ένας στεντόρειος ποιητής 
που αγωνίστηκε ατρόμητος  
κόντρα στη νεκρική ακαμψία.

Πόσο γελοία εμφάνιση, πόσο κακή η αυταπάτη;

Να βλέπεις την αναπαράσταση του όψιμου επαναστάτη!

Δημοσιογράφους που συνηγορούν ανερυθρίαστα

τα δίκια του ακριβοθώρητου εργάτη!

Ιερείς να ξορκίζουν(ε) αναίσχυντα

την άδολη αγάπη!

Να ευλογούν μπροστά σε μία κάμερα

το μίσος από τις σφηκοφωλιές.

Να μακαρίζουν(ε) τον όχλο

από τραμπούκους, μπάτσους και αριβιστές.

Να δίνουν συμβουλές αγκάθινες

σε αναλφάβητους, φαρμακερούς λαϊκιστές.

Προκλητικά να κοινωνούν 
μαμμόθρεφτους, μυξιάρηδες εθνικιστές.

Ξεθωριασμένες οι διασημότητες πουλάνε

κι’ αγοράζουν στο πλευρό των φασιστών

τον όρθρο της επωνυμίας.

Στάζουν τα σάλια τους 
όταν περήφανοι διαβιούν δεκαπέντε λεπτά 

της επιβλητικής κι' ανόθευτης βλακείας.

Ούτε που δύνανται να φανταστούν

το σφρίγος της απεξαρτημένης κολακείας

Βουτηγμένοι στης ανυπαρξίας την λήθη,

είναι της περιφρόνησης το ανάγνωσμα βγαλμένο απευθείας
απ' του ανίκανου την πλήξη.

Ποτέ τους δεν διανοήθηκαν

γιατί δεν βρίσκουν νόημα στην άχαρη ζωή τους

και επιζητούν απεγνωσμένα

την εξομολόγηση στον τηλεπαρουσιαστή τους.

Είμαι ο ποιητής που στη ζωή του

δεν έφαγα ποτέ με συναδέλφους

ούτε ψωμί, μα ούτε και αλάτι,

κι' ούτε που κρέμασα στην γλώσσα μου 
 προθερμασμένους πλαστικούς διαλόγους

γλείφοντας δουλικά τα γούστα του πελάτη

Είσαι ο αθέμιτος λαϊκιστής που ο λόγος του

φλερτάρει απροκάλυπτα την αγλωσσία

καθώς σαν φάρσα ξετυλίγεται μπροστά στο θυμικό 
ενός ανόητου λαού και πάλι η ιστορία!

(όμως η ΠΟΙΗΣΗ θα σου επιτεθεί
με γνώμονα την αμιγή σου υποκρισία)

Αρχιτεκτονική της αθλιότητας!

Γυμνό Δωμάτιο, 2001

Poetry must be done by each and everyone!

Ένα πολεοδομικό ποίημα

Αρχιτεκτονική της λύπης, της γκρίζας σπιθαμής και του μοναχικού σου ήλιου,
εσύ που διώχνεις τους περαστικούς και προσκαλείς μόνο χαζούς,
οι πόλεις σου καταποντίζονται, ρούφηξαν την σιωπή μου.
Η ατέρμονη μονοτονία σου πνίγει την προσμονή μου

Αρχιτεκτονική της σήψης και της αδικίας, του άγριου όχλου,
εσύ που φέρνεις τον θυμό και συμμαχείς με τον εχθρό.
Οι πόλεις σου ανεγείρονται και σφίγγουν την πνοή μου.
Στις συνοικίες σου εγκλωβίζονται τα δάκτυλα και η ακοή μου.

Αρχιτεκτονική του φόβου, του αρνητισμού και της στημένης έλξης,
των ράθυμων περιστεριών και των ξεριζωμένων δέντρων.
Οι επιθυμίες μου διαχέονται μες στα γυμνά δωμάτια σου.
Τις έχουν κάνει σκόνη όλοι οι σπάταλοι μικροαστοί,
που την σκορπούν στα πεζοδρόμια σου.

Αρχιτεκτονική της ιδιωτείας και της αήττητης ανίας
Πόσες φορές αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν;
Οι κάτοικοι σου να εκχωρούνε το παρόν,
για ένα μίζερο και κακόγουστο μέλλον.

Αρχιτεκτονική της λήθης, του έρημου μεσημεριού και των λαμπρών ομοιωμάτων,
με κάνεις να αισθάνομαι άβολα μες στην παραξενιά μου.
Μου γέμισες με εμμονές το εύθραυστο άγγιγμα μου

Αρχιτεκτονική της θλίψης, της ασθμαίνουσας μνήμης και των αδέσποτων σκυλιών,
του επίπεδου στοχασμού και του μετέωρου στεναγμού.
Οι αδυναμίες σου απερίφραστες που αναγουλιάζουν την ψυχή μου
Σ’ ευγνωμονώ εγκάρδια που ανθίζεις την οργή μου.

Αρχιτεκτονική της άθλιας παραπολιτικής, απόρροιας όλων των αθυρμάτων,
που βάζεις σε ταξινόμηση όλες τις κάστες καθαρμάτων,
εσύ που θρέφεις μπράβους με λοστούς, αγροίκους, και κομπλεξικούς.
Οι δρόμοι σου γεμίσανε με αυτούς, και έγιναν σύμβολα της ανοησίας
Οι ιαχές τους έχουν αρχίσει προ πολλού να μασκαρεύουν την αύρα της αυθαιρεσίας
κι' οι προσευχές τους δεν στέκουν αρκετές, να εξαγνίσουν τους ζόφους κάθε αμαρτίας.

Αρχιτεκτονική της αγοραίας παρακμής και των τυφλών σου όψεων,
των όψιμων κλουβιών που συνωστίζουν τις ζωές μεταναστών
Τα μάτια μου παλεύουν να ξεφύγουν έξω από τα δεσμά σου.
Όσο και να το προσπαθούν συνθλίβονται πάνω στη βίαιη θωριά σου.
Η λογική μου όμως αντιμάχεται την άθλια κι ελεεινή κληρονομιά σου

ΥΓ: Κι' ένα ποίημα που εκτιμώ αυθαίρετα πως φέρνει ασυνείδητα συνειρμούς στο Μίλτο Σαχτούρη.

Διαλεκτικός Μικροαστός

Έντβαρντ Μουνχ, Ανησυχία, 1894

Ψήφισα  λοιπόν και 'γω, όμως δεν τρέφω αυταπάτες
Στην κοινωνία αυτή, όσο υπάρχουν ισχυροί πάντα θα μου γυρνούν τις πλάτες

Στο αίσχος που αποκαλούν κοινωνική ζωή, ουδέποτε θα εφησυχάζω
Μέσα στα μούτρα των επαγγελματιών επαναστατών, με στόμφο θα καγχάζω

Τους εξαναγκαστικούς διαχωρισμούς με διαλεκτική ορμή θα αποδομώ και θα διαλύω
Κι' όλους τους άπορους, τους άκληρους και τους περιθωριακούς θα πρέπει τώρα να ενισχύω

Όσο το θέαμα κυριαρχεί εγώ θα το αρνούμαι και θα επιμένω
Κάθε τυχάρπαστο ινστρούχτορα δουλευταρά στο διάολο θα στέλνω

Πατρίδα μου θα αναγνωρίζω μονάχα την ψυχή,

όποιου μικρού κι' ανήσυχου ανθρώπου
 Κι' ίσως να καταφέρω την ειρήνευση κάποια στιγμή,

στα σωθικά αυτού του δόλιου τόπου

(Σ.Τ.Δ. μπορεί να διαβαστεί και ως συνέχεια του προεκλογικού ποιήματος)

ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΓIΔΑ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΕΣ

Τζωρτζ Γκρος, "Έκλειψη ηλίου", 1926

Ένα προεκλογικό ποίημα

Ορμώμενος από την προτροπή του Jazra πως ΠΟΙΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Η διαδικασία της εκλογής των αβροδίαιτων αρχόντων,
πάντοτε προωθεί σε χειραγώγηση των αμνημόνων ψηφιζόντων

Ολίγη κριτική αρκεί για να απωθήσει την αχάριστη αγκαλιά της.
Μονάχα συγκατάνευση κι’ υπακοή κυριαρχεί μεσ’ στην ελεεινή αυταρέσκεια της.

Μία φάρσα της στιγμής, μια πράξη μόνο για‘ κείνους που την κατευθύνουν.
Η παραβίαση κάθε ηθικής, στην κακοποίηση όλης της ζωής για‘ κείνους που την μεγεθύνουν.

Τεράστιες ποσότητες αχαλίνωτης κι’ ορμητικής βλακείας,
καθ’ όσον εκτυλίσσονται προεκλογικοί τηλεοπτικοί διάλογοι απύθμενης μαλακίας.

Αλλοπρόσαλλα και ιδρυματικά, ορισμένα από τα πρόσωπα αυτά
αυτοσυστήνονται ως ικανά, ως έντιμα κι’ αδέκαστα πολιτικά.

Ξέρουν να επιβάλλουν στα άδεια κεφάλια των αστών αδέξια την αγυρτεία.
Κι' ύστερα επαιτούν επαίνους και ιαχές για την ξεδιάντροπη αλητεία.

Επάνω στη δική μου πλάτη στήνουνε με ακριβή απάτη,
τη θλιβερή τους τη γιορτούλα.

Και στο όνομα της κοινωνίας σε μια δόση αφθονίας, τιμητές μιας τραβεστί δημοκρατίας,
όπως οι κωμικοί σε μια ιστοριούλα.

Θρασύτατα ανθρωπάρια θηρεύουν ψήφους σεβάσμιων γερόντων.
Για να τις ανταλλάξουνε σαν εμπορεύματα μέσα σε πάλη ανήθικων συμφερόντων.

Οι εκλογές είναι κοντά και τα διλήμματα που σε βαραίνουν ανόητε μικροαστέ πολλά.
Έστω κι’ ένας από δαύτους να σου εξασφάλιζε τουλάχιστον την μικρή σου τη δουλειά;

Τι ζητάς μωρέ κι’ εσύ, τη ζωή σου θες απλά να συνεχίσεις.
Σε κάθε αναποδιά που εμφανίζεται τον άτιμο πολιτικό πάλι θα θες να βρίσεις.

Ως θεατής διαπαιδαγωγήθηκες κι’ ίσως πότε σου δεν αναρωτήθηκες αν σου αναλογεί κι' εσένα ευθύνη.
Η αυτοκριτική θα πρέπει να σου προκαλεί μεγάλη ψυχική οδύνη.

Εκχώρησες όλα τα δικαιώματα στην άπληστη εποχή σου.
Και τώρα κλαίγεσαι και μέμφεσαι την ορφανή ψυχή σου.

Αν θες πήγαινε ψήφισε κι’ εσύ, μην τρέφεις όμως αυταπάτες.
Στην κοινωνία αυτή, όλες ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΕΣ.