Το θέαμα της διάσωσης των προσφύγων

 Théodore Géricault, Τζόζεφ ο νέγρος - Μελέτη πορτραίτου, 1818-1819

Το ελληνικό λιμενικό κατέστησε σαφή την αδράνειά του με την δραστήρια συμμέτοχή του στο θέαμα της διάσωσης των προσφύγων. Γεγονός που αποδείχνει ότι εν μέσω γελοίων ψεμάτων το κράτος γνωρίζει πολύ καλά πώς μονάχα με την ιδιότητα των πτωμάτων μπορεί να κάνει αποδεκτά τα θύματα και πως αυτός που κατέχει την εξουσία πρέπει και να δείχνει πώς με την ανωνυμία τους ξέρει να διευθύνει τη λήθη που προκαλεί το βολικό γι’ αυτόν ναυάγιο.

Στο «έλεος του θεού»

 

Francis Danby, Ο κατακλυσμός, 1840

Με κρυφή αφορμή το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, όπως ήταν το δυστύχημα των Τεμπών, η εξουσία υπερθεματίζει μία φαιδρή θεώρηση της ασφάλειας μέσα στους κόλπους μιας κοινωνίας που έχει εγγυημένα υποβαθμίσει. Είδαμε λοιπόν αυτούς τους κατ’ επάγγελμα «πραγματιστές», που αγαπούν περισσότερο απ’ όσο πρέπει τους εαυτούς τους, να διαφημίζουν τις εγγυήσεις τους χωρίς επ’ ουδενί να παίρνουν στα σοβαρά τη διαρκή αποτυχία της κυρίαρχης κοινωνικής οργάνωσης κάθε φορά που ήταν πρόθυμη να δεχτεί οποιαδήποτε αλλοτρίωση θα προάγει την «ασφάλειά» της.

       Τούτη η προθυμία γίνεται απροκάλυπτη πια στο ζήτημα των προσφύγων. Εκεί που η ιδιότητα του πολίτη δεν συμβαδίζει ούτε κατά διάνοια με την ανθρώπινη ιδιότητα. Εκεί όπου «η πολιτική οικονομία των ανθρώπινων δικαιωμάτων συνιστά την πραγματική απειλή» (Ρόμπερτ Κουρτζ). Οι πληθυσμοί των διαλυμένων Κρατών είναι απαξιωμένοι διότι είναι άχρηστοι προς ουσιαστική εκμετάλλευση κάθε μορφής της αξίας (Μαρξ) και στερούνται οποιουδήποτε καθεστώτος νομιμότητας. Έπειτα η ύπαρξη νόμιμων συνόρων ορίζει και την λαθρεμπορία τους. Η περιβόητη νομιμότητα που τα καθιστά κλειστά ή ανοικτά θεσμοθετεί τη διακίνηση απεγνωσμένων ανθρώπων ως τυπική επιχειρηματική δραστηριότητα· ως μία προς πώληση διατιθέμενη υπηρεσία για εκείνους που την έχουν ανάγκη.

      Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο ξεπλένουν το πρόσωπο ενός πολιτισμένου αγιογδύτη πλουτίζοντας επάνω στις πλάτες έκπτωτων κατατρεγμένων. Το πολιτικό προσωπικό με την επίσημη επαγγελματική διαχείριση των «δικαιωμάτων» τους κι ο υπόκοσμος με την στυγνή εκμετάλλευση των αναγκών τους. Για τους ευρωπαίους προμάχους της δημοκρατίας και τους αντίστοιχους έλληνες υπερασπιστές της είναι προτιμότερο να μαντρωθούν όλοι οι ξυπόλητοι και οι κυνηγημένοι, ρισκάροντας έτσι εργαλειακά, ακόμη και τον δυνητικό φονταμενταλιστικό εκφασισμό ορισμένων ανθρώπων που θα έχουν βιώσει την απίστευτα πολιτισμένη Δυτική φιλοξενία μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι επάνω στο πετσί τους, από το να κοιτάξουν κατάματα τα χάλια του συστήματος που υπηρετούν στον καθρέφτη. Η βαρβαρότητα τρέφει τις καλύτερες εκ των δημοκρατικών προθέσεων.

Ο ανήθικος ρεαλισμός

 

 

Επί χρόνια το θέαμα (ΜΜΕ - πολιτική τάξη – επιστήμη) του κυρίαρχου σημασιολογικού καθεστώτος βάφτιζε την μη αναστρέψιμη απαξίωση των κοινωνικών υποδομών εκσυγχρονιστικά βήματα προς ελκυστικές επενδύσεις στο πλαίσιο της «αποτελεσματικής» διαχείρισης της οικονομίας. Η μηντιακή εμπροσθοφυλακή συγκρότησε την αντιλαϊκιστική της μανιέρα καταγγέλλοντας, με την απαξίωση που φέρει η ηθική κουλτούρα του τεμπέλη, αυτούς που κατήγγειλαν με τη σειρά τους όλες τις ελλείψεις των υποδομών εφόσον δούλευαν σ’ αυτές και τις γνώριζαν από πρώτο χέρι. Τα άμεσα αποτελέσματα του ρεαλισμού που κατατρόπωσε τη λαϊκιστική απειλή βιώθηκαν εφιαλτικά από το ίδιο το σώμα της κοινωνίας στο σιδηροδρομικό δυστύχημα της Τρίτης. Και είναι δεδομένο πως δεν είναι κι ούτε θα είναι τα μόνα. Εγκληματική είναι η επικοινωνιακή πλημμύρα εγκαινίων από διαχρονικά ανύπαρκτες δημόσιες υποδομές και οι «τσάμπα» δηλώσεις και διαβεβαιώσεις περί άρτιας λειτουργίας τους εφόσον ενισχύουν ένα πλαστό αίσθημα ασφάλειας μέσα στη κοινωνία (και αυτό αντιστοιχεί και στην πανδημία). Γι’ αυτό και είναι αχρείαστη η όποια επιτροπή ειδικευμένων σοφών ώστε να αποφανθεί για τα αίτια μιας καταστροφής. Ο καπιταλισμός εδώ και δεκαετίες, δεν μπορεί ούτε και θέλει, να διατηρήσει το όποιο πολιτισμικό επίπεδο της ανθρωπότητας καταστρέφοντας τις φυσικές συνθήκες ύπαρξης της ζωής στον πλανήτη. Το δε πολιτισμικό επίπεδο των «αξιωματικών και υπαξιωματικών του κεφαλαίου» ―δες το βίδεο― είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι καν άξιο αναφοράς!