«Να φας μια κεραμίδα στο κεφάλι, αυτό είναι πραγματικό κακό. Τα ρέστα, η ντροπή, το ρεζίλεμα, η καταφρόνια, οι βρισιές βλάφτουν μόνο άμα τα νιώθεις. Αν δεν αιστάνεσαι τίποτα, δεν είναι κακά. Τι σημασία έχει αν ολόκληρος ο κόσμος σε σφυρίζει, αφού εσύ το έχεις για καύχημα; Ωστόσο μόνο η Τρέλα στο επιτρέπει αυτό.» Έρασμος, Μωρίας εγκώμιον. (Εκδόσεις Ηριδανός, 1970)"Για να σηματοδοτήσουμε την έκδοση του νέου βιβλίου του McKenzie Wark: The Spectacle of Disintegration, (Verso Books) προσφέρουμε στους αναγνώστες του Rhizome στο Ην. Βασίλειο την ευκαιρία να κερδίσουν μια τρισδιάστατη τυπωμένη φιγούρα του Γκυ Ντεμπόρ." (Rhizome.org, 17 Μαΐου 2013)
Σ' εμάς Φαίνεται πως ο αντίλογος είναι απαραίτητος σ' αυτήν την θρασύτατη και ανόητη πρόκληση. Να σιωπά η πλευρά των ανθρώπων όπως εμείς - που ζήσαμε αρκετά χρόνια και εξαντλήσαμε όλο μας τον κόπο, προσπαθώντας να κατανοήσουμε, να εμπλουτίσουμε και να δράσουμε σύμφωνα με ό,τι παραμένει ζωτικό και σχετίζεται άμεσα με την κριτική των καταστασιακών σε μία θεαματική κοινωνία - θα επιτρέψει μονάχα σε όσους δεν γνωρίζουν, είναι νεόκοποι ή εχθρικοί με την κληρονομιά του Γκυ Ντεμπόρ και όλων των άλλων μελών της Καταστασιακής Διεθνούς να φρονούν ότι αναίσχυντοι και ανόητοι προβοκάτορες, όπως ο Μακένζι Γουόρκ, είναι και οι μόνοι που δείχνουν ενδιαφέρον για αυτή την κληρονομιά σήμερα.
Αλλά τι είδους αντίλογος απαιτείται σε αυτό το γεγονός; Ας δούμε δύο από αυτούς: Θα μπορούσε κανείς να αντιδράσει σοβαρά και να το αποκηρύξει ειλικρινά και βίαια ή θα μπορούσε κανείς να απαντήσει περιπαικτικά, προσποιούμενος πως δεν έχει εξοργιστεί από αυτό (κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ακόμα κι ότι το βρίσκει διασκεδαστικό). Υπάρχουν πλεονεκτήματα και στις δύο προσεγγίσεις: η πρώτη θα είχε το προτέρημα να καταδείξει ότι στον κόσμο αυτό δεν είναι όλοι βλήμαντρα που έχουν την εντύπωση πως η ζωή δεν είναι παρά ένα αστείο ενώ η δεύτερη θα είχε το πλεονέκτημα της επιείκειας απέναντι στον συγγραφέα (υπάρχουν τόσα αίσχη στις μέρες μας που είναι δύσκολο να αγανακτείς με αυτά όλη την ώρα). Και φυσικά υπάρχουν και μειονεκτήματα για κάθε μία από τις συγκεκριμένες προσεγγίσεις: η πρώτη ενέχει τον κίνδυνο να απορριφθεί ως μαρτυρία κάποιου ο οποίος "δεν έχει αίσθηση του χιούμορ" ή εκείνου που βλέπει τον εαυτό του ως αποκλειστικό κάτοχο της «αλήθειας» που αφορά τον Ντεμπόρ και τους καταστασιακούς και συνεπώς εμπίπτει στο είδος του αυταρχισμού ενώ η δεύτερη θα μπορούσε κάλλιστα να ενθαρρύνει την διάπραξη άλλων ακόμα πιο αναιδών και ηλίθιων προκλήσεων.
Έτσι επιλέξαμε μία απάντηση που μας επιτρέπει τόσο να γελάμε όσο και να λέμε την αλήθεια γι αυτή την κολοβή δημοσιότητα που περιβάλλει το τελευταίο βιβλίο του Γουόρκ. Η ταξική συνείδηση της εποχής μας έχει σημειώσει επαρκή πρόοδο ώστε να απαιτεί, μεταχειριζόμενη τα δικά της μέσα, να αναμετρηθεί με τους ψευτοειδικούς της ιστορίας της που συνεχίζουν να βγάζουν τα προς το ζην ενώ εκμεταλλεύονται την πρακτική της.
19 Μαίου 2013
Brendan Boehning (Danish Society for Comparative Vandalism, Δανία)
Bill Brown (NOT BORED! ΗΠΑ)
Anthony Hayes (Notes From the Sinister Quarter, Αυστραλία)
Alastair Hemmens (Marblepunk, Αγγλία)
Grant McDonagh (Ultrazine, Νέα Ζηλανδία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου