Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Το θέαμα της αποσύνθεσης στην Ουκρανία καθίσταται η αποσύνθεση του θεάματος.




  Οι λεγεωνάριοι και οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέα με όλους τους υπόλοιπους φιλελεύθερους Δυτικούς ορθολογιστές ας βγουν τώρα στους δρόμους με θέρμη να γιορτάσουν καρναβαλικά όντας θεματοφύλακες της Δημοκρατίας! Τα όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη Ουκρανία με ραγδαία κλιμάκωση έφεραν στην αγκαλιά της διακυβέρνησης και σε προνομιακή θέση εξουσιαστή ένα μπουκέτο από άνθη που το αποτελούν οι Ουκρανοί νεοναζί, το κόμμα ενός λαϊκιστή, γερμανόφιλου, πρώην πυγμάχου και το κυβερνητικό κόμμα με τον αισθαντικά λιγωμένο τίτλο "Πατρίδα" που με την ακλόνητη πίστη του στις Ευρωπαϊκές αξίες για ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο εκσυγχρόνισε με πορτοκαλί φινέτσα τις ώριμες συνθήκες αποσύνθεσης της κοινωνίας της εργασίας. Ο σκοπός βέβαια πάντοτε εξαγίαζε τα μέσα. Και έτσι έπρεπε να αποκατασταθεί με εμφυλιακή σύρραξη η φιλοευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας στον υπερεθνικό συνασπισμό της μόνιμης οικονομικής υποβάθμισης που συγκροτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. 
  Κάτω από αυτές τις εξελίξεις "έγκυροι αναλυτές", πατριώτες και μη, έχουν ήδη ξεθάψει τα τσεκούρια ενός πεπαλαιωμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου που επίκειται ώστε να ξεκαθαρίσουν οι σφαίρες επιρροής μεταξύ Δυτικών (Ε.Ε./Η.Π.Α.) και Ρωσίας. Οι δε απολογητές της θετικιστικά εξιδανικευμένης ουσίας της εργατικής τάξης στέκονται στο γεγονός πως η ανάδειξη των φασιστών στην εξουσία είναι στρατηγική ήττα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Ολοι αυτοί οι ακραιφνείς ιδεο-μπουρδολόγοι τείνουν να παραγνωρίζουν το φθέγμα που με σοφία εμπλούτισε, κάποιος που τυγχάνει και εν μέρει ιδεολογικός μέντορας για τα κολλημένα τους μυαλά, στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», πως όταν τα γεγονότα και οι προσωπικότητες συμβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για δεύτερη φορά στην Ιστορία, τότε και τα δύο εξελίσσονται σαν φάρσα.
  Έτσι λοιπόν, ο φασισμός βρέθηκε στο πλεονεκτικό σημείο να ηγεμονεύσει με τραγικές συνέπειες για την υφήλιο σε μία συγκεκριμένη ιστορικά περίοδο, Το κατόρθωσε διότι οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούσαν την γιγάντωση των εθνικών οικονομιών και κατά συνέπεια την αφηρημένη διαχειριστική δομή των ανθρώπινων ζωών που αυτές υπέθαλψαν, δηλαδή τον εκάστοτε Κρατικό μηχανισμό. Στον μεσοπόλεμο οι Ναζί πέραν της εξασκημένης τρομοκρατίας τους απέσπασαν την κοινωνική συναίνεση και επειδή κατάφεραν να εξαφανίσουν τα δυσθεώρητα ύψη της ανεργίας (αντίστοιχα με τα σημερινά δεδομένα) και παράλληλα να στήσουν ένα κράτος πρόνοιας. Βασίστηκαν σε διάφορα οικονομικά τρικ τα οποία επιτεύχθηκαν χάριν στην δυνατότητα του εμπορευματικού συστήματος να εξακολουθεί να αναπαράγει με την πρωταρχική μορφή της Εργασίας την αξία που αντιπροσωπεύει το χρήμα.
  Με την έλευση της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης της μικροηλεκτρονικής αυτή η αντικειμενική συνθήκη έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα από την τεχνολογική μετεξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η αφηρημένη εργασία (Μαρξ) δεν φτάνει ούτε ως ηλίθιο αστείο για να παραγάγει αρκετό και ψυχρό χρήμα και να μπαλώσει τις ακατάσχετες τρύπες της παγκόσμιας οικονομίας. Ο Ζύλ Ντελέζ, αν και στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει την μετεξέλιξη του εμπορευματικού συστήματος στην μεταφορντική του περίοδο καταλήγει σε σχετικιστικά συμπεράσματα μεταμοντέρνας υφής, εμμέσως πλην σαφώς αναφέρει ότι ο καπιταλισμός: «υποβιβάζει την παραγωγή στον Τρίτο Κόσμο ακόμη και σε περιπτώσεις πολύπλοκων παραγωγικών διαδικασιών, όπως της υφαντουργίας, της μεταλλουργίας και της παραγωγής πετρελαίου. Δεν αγοράζει πια πρώτες ύλες και δεν πουλάει πια τελειωμένα προϊόντα. Αγοράζει τελειωμένα προϊόντα ή συναρμολογεί έτοιμα στοιχεία. Αυτό που θέλει να πουλάει είναι υπηρεσίες κι αυτό που θέλει να αγοράζει είναι μετοχές.»
  Κι αυτό συμβαίνει για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί η εμπράγματη πηγή αξίας που είναι η αφηρημένη Εργασία (Μαρξ) αποσυντίθεται. Όταν στο εμπόρευμα «τό μέγεθoς της (ανταλλακτικής) αξίας μιας ορισμένης άξίας χρήσης καθορίζεται μόνο από τήν ποσότητα της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας ή από τό χρόνο εργασίας πού είναι κοινωνικά αναγκαίος γιά τήν παραγωγή της» (Μαρξ) τότε και το μέγεθος αυτό συνεχώς διολισθαίνει από την διευκόλυνση που παρέχει η τεχνολογία μειώνοντας σε εκμεταλλεύσιμο χρόνο την δαπάνη της ανθρώπινης ενέργειας. Και από την συγκεκριμένη φθορά της παραγόμενης αξίας από την εργασία δεν μπορεί να ξεφύγει κανένα απολύτως κεφάλαιο. Επ΄αυτού δεν παύει να αποτελεί μεστό παράδειγμα η Εθνική οικονομία της Ουκρανίας. Μιλώντας στην ξύλινη γλώσσα των οικονομολόγων μολονότι η χώρα εμπεριέχει όλα τα συστατικά μίας μεγάλης Ευρωπαϊκής οικονομίας - μερικά από αυτά είναι προίκα του αμαρτωλού Σοβιετικού της παρελθόντος - όπως είναι οι μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, μία ευρεία ανεπτυγμένη βιομηχανική βάση (που περιλαμβάνει τομείς της βαριάς βιομηχανίας όπως η αεροδιαστημική τεχνολογία), ένα εξαιρετικά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό και ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα, η Ουκρανία παραμένει σε μόνιμη οικονομική δυσχέρεια εδώ και δύο δεκαετίες από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία της. Το δε τσίρκο που ανέλαβε την εξουσία ήδη στις πρώτες του προγραμματικές δηλώσεις έσπευσε να ζητήσει βοήθεια από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς για να τεντώσει πιο πολύ το σώμα της οικονομίας στο προκρούστειο κρεβάτι της πιστωτικής προσομοίωσης.
  Για τους ίδιους λόγους καμία νεκροζώντανη ιμπεριαλιστική οντότητα δεν είναι στην πραγματικότητα διατεθειμένη να προχωρήσει σε εκτεταμένες πολεμικές συρράξεις και να ανοίξει πολλαπλά μέτωπα όταν τα δημοσιονομικά της μεγέθη θα στέκουν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι της. Όταν οι περισσευούμενοι πληθυσμοί τους είναι παντελώς άχρηστοι οι παγκόσμιοι χωροφύλακες έχουν άπειρες προφάσεις για να μην παρέμβουν. Εν τέλει αυτό που παίζεται σήμερα ακριβώς όπως μας το εφιστά ο Κούρτζ είναι ένας τραγικά ανεξέλεγκτος εσωτερικός πόλεμος μέσα στα σπλάγχνα των εθνικών κρατών που βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση. Η τυφλή οργή των υπηκόων τους δείχνει να γίνεται έρμαιο στις ανερμάτιστες ορέξεις της εκάστοτε πολιτικής τάξης η οποία είναι εντελώς ανίκανη να τις κουμαντάρει. Διότι η παρωχημένη και ηλίθια πολιτική και οικονομική της ιδεολογία δεν γίνεται πιστευτή πια από κανέναν. Και έτσι "ό,τι υπήρξε τρομοκρατικό κατέστη γελοίο όμως και αυτή η ίδια η γελοιότητα δεν δύναται να διατηρηθεί, παρά μόνον συντηρώντας στο περιθώριο την τρομοκρατία από την οποία επιθυμούσε να απαλλαγεί."(Ντεμπόρ)

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Πώς επιχειρείται να γίνει η Ελλάδα μια περίπτωση για παραδειγματισμό

Του Robert Kurz
Σκίτσο του Γιόχαν Χάινριχ Φίσλι: Ήφαιστος, Βία και Κράτος αιχμαλωτίζουν τον Προμηθέα στο βουνό του Καυκάσου, 1810

Αναδημοσίευση από τις Εκδόσεις των Ξένων

  Στον 21ο αιώνα, αντίθετα με τα όσα διαδίδονται, οι δυνάμεις του καπιταλισμού δεν ενδιαφέρονται πλέον για εδαφικές κατακτήσεις. Τι να τις κάνουν τις εκτάσεις καμμένης γης και τους περιττούς πληθυσμούς; Το γεγονός αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός έχει εκλείψει. Όμως αυτό που διακυβεύεται δεν είναι πλέον οι εθνικές αυτοκρατορίες και οι ζώνες επιρροής, αλλά η διαχειρισιμότητα της παγκοσμιοποίησης ως κρίσης. Τα όρια της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου επαναπροσδιορίζονται ως όρια βιωσιμότητας για τις μάζες των ηττημένων, και η κατάρρευση των εθνικών οικονομιών επαναπροσδιορίζεται στο πλαίσιο της ελεγχόμενης συνύπαρξης από τη μια δανειοδοτημένων boomtowns ταχείας ανάπτυξης και από την άλλη περιοχών εγκαταλελειμμένων στην εξαθλίωση.
  Υπό αυτές τις συνθήκες η παραγωγή ασφάλειας για τις υπόλοιπες συναλλαγές απαιτεί ιδεολογική νομιμοποίηση. Αποτελεί ευτύχημα ότι τα απολυμένα και απόκληρα παιδιά του κεφαλαίου δεν είναι κι οι καλύτεροι άνθρωποι, και έτσι, αντί να επιτεθούν στις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης τους, προτιμούν να επιτεθούν στους συνανθρώπους τους. Το συγκρουσιακό παράδειγμα ενός κόσμου κρατών σε αποσύνθεση δεν είναι σήμερα ο εξωτερικός, αλλά ο εσωτερικός πόλεμος μεταξύ εθνικά και θρησκευτικά διασπασμένων δυνάμεων... Οι επεμβάσεις της παγκόσμιας αστυνομίας από τη μεριά των δυνάμεων ασφαλείας του καπιταλιστικού κέντρου ενάντια στους βάρβαρους της περιφέρειας μπόρεσαν μάλιστα να νομιμοποιηθούν και να επενδυθούν με δημοκρατικό ιδεαλισμό. Η εικόνα αυτή αποτελεί φυσικά ένα στιγμιότυπο μόνον της σταδιακής διαδικασίας διάλυσης της παγκόσμιας δομής εξουσίας. Το αργότερο από το 2008 και μετά, η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας άλλαξε την κατάσταση εκ βάθρων. Τώρα τα όρια της πιστοληπτικής ικανότητας εξαντλήθηκαν ακόμη και στα ίδια τα δυτικά κέντρα. Κρίσεις χρέους, όπως αυτές που καταγράφονται παντού στα δυτικά κέντρα, ως τώρα τις συναντούσαμε μόνο στις περιφερειακές ζώνες της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι εισάγεται στην ημερήσια διάταξη μια ποιοτικά διαφορετική διαχείριση κρίσεων στις μητροπόλεις, η οποία μετατοπίζει το βάρος από την εξωτερική στην εσωτερική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκτός από τους απρόβλεπτους περιθωριακούς πληθυσμούς στις παραμελημένες εσωτερικές αυλές του παγκοσμίου κεφαλαίου, πρέπει τώρα να μπούνε στο στόχαστρο και τα μεσαία στρώματα. Ο κενός νοήματος δημοκρατικός φορμαλισμός, τον οποίο εδώ και καιρό έχουν αναγνωρίσει ως βασική αρχή της πλάνης τους οι θεοκρατικοί φασίστες διαφόρων αποχρώσεων, καθιστά την αναγκαστική υποτίμηση του κεφαλαίου, που είναι η «φυσική του βάση» (Μαρξ), ακόμη πιο πιεστική, καθώς ορθώνονται οι εσωτερικοί του περιορισμοί. Η στρόφιγγα του καπιταλιστικού χυμού της ζωής, του χρήματος, πρέπει να κλείσει, τώρα πια όχι μόνο για μια περιθωριοποιημένη νέα τάξη πτωχευμένων, αλλά για την πλειοψηφία της «λαϊκής κυριαρχίας» των μητροπόλεων. 
  Έτσι νομιμοποιείται φυσικά και η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ, επικαλούμενο τις δημοκρατικές αξίες, επέβαλε τη σαρία με βομβαρδισμούς. Στις δυτικές ζώνες-πυρήνες της παγκοσμιοποίησης, τον ρόλο των βομβαρδιστικών αεροπλάνων μπορεί να αναλάβει μόνο η περιοριστική συνθήκη του κλονισμένου οικονομικού συστήματος. Η υλοποίηση των οικονομικών προσταγών στο όνομα της δημοκρατίας, ενάντια στα στοιχειώδη ζωτικά συμφέροντα της πλειοψηφίας της τυπικής «κυριαρχίας», συντελείται αρχικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι εδώ το νομισματικό κατασκεύασμα του ευρώ έχει ωθήσει τις αντιθέσεις στα άκρα – και επιπλέον επειδή υπάρχει ήδη μια υπερεθνική ομάδα κρούσης.
  Η Ελλάδα, διά της εκ των πραγμάτων χρεωκοπίας της σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, δημιούργησε ένα προηγούμενο. Μια μη ελεγχόμενη χρεωκοπία θα τίναζε στον αέρα όλο το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα και θα ξεπερνούσε τις επιπτώσεις της χρεωκοπίας της Lehman Brothers και όχι μόνο. Μια ελεγχόμενη χρεωκοπία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εφόσον το σύνολο του ελληνικού λαού ωθηθεί κάτω από το κατώτατο όριο επιβίωσης. Μαζική ανεργία, εξαθλίωση εις βάθος των μεσαίων τάξεων και κατάρρευση του συστήματος υγείας και των δημόσιων υποδομών γίνονται πραγματικότητα. Οι ελληνικές ελίτ δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα και να αναλάβουν μόνες τους τη νέα εισπρακτική λογική του κεφαλαίου. Απαιτείται μια εξωτερική ιμπεριαλιστική επέμβαση με τη μορφή κρίσης, η οποία διεκπεραιώνεται από μία τρόικα της Κομισιόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ – τώρα πλέον όχι ενάντια σε μια παράγκα του πρώην τρίτου κόσμου, αλλά για πρώτη φορά ενάντια σε μια χώρα της Δύσης.
   Η κυβέρνηση Μέρκελ πήρε την απόφαση να κρατήσει μια σκληροπυρηνική στάση και να εκφράσει ακριβώς αυτό που νιώθει η διαχειριστική, η πολιτική και μηντιακή κυρίαρχη τάξη καθώς και τα χαμηλά λαϊκά στρωμάτα της Γερμανίας. Με την υποστήριξη του βοηθού σερίφη Σαρκοζύ, απαρνείται την κρίση του συστήματος, ώστε κάνει την εμφάνισή της ως αυτόκλητος δικαστικός επιμελητής του «αυτόματου υποκειμένου» (Μαρξ). Οι καπιταλιστικά αναξιόπιστοι και εξευτελισμένοι Έλληνες δεν επιτρέπεται να προσχωρήσουν στη Ντίσνεϋλαντ του Βερολίνου, αλλά πρέπει να υποστούν οικονομικοπολιτικούς αποκλεισμούς μέχρι να φτύσουν αίμα. Έγινε λόγος ακόμη και για γερμανό κομισάριο αποταμίευσης, έστω και αν η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκήρυξε την πρόταση, με όποια συναισθήματα ντροπής της έχουν απομείνει. Η ψευδής χειρονομία υπεροχής τροφοδοτείται από την προσωρινή θέση νικητή στην κρίση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μια που οι κύκλοι εξαγωγών επωφελήθηκαν από τα παγκόσμια κρατικά προγράμματα, από την υποτίμηση του ευρώ, κυρίως λόγω της κρίσης χρέους, και από την επιβολή των χαμηλών μισθών μετά το Χαρτς IV. Αποσιωπάται τεχνηέντως το γεγονός ότι ο τευτονικός οικονομικός μύθος εκτός από τα ίδια χρέη προϋποθέτει και τα χρέη των άλλων, καθώς και το ότι η εξάτμιση της αγοραστικής δύναμης θα καταλήξει σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια ύφεση. Τουλάχιστον ας αντιληφθούμε ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται για παραδειγματισμό. Το ίδιο πρόγραμμα θα εφαρμόσουν και στη Γερμανία την ίδια αν χρειαστεί, ποντάροντας στον ιστορικό σοσιαλμαζοχισμό της γερμανικής «λαϊκής κυριαρχίας», η οποία ανέκαθεν δεν μπορούσε να κάνει βήμα από την πολλή πολιτική νομιμοφροσύνη... 
  Η Ελλάδα προσφέρεται ως πεδίο πειραμάτων της νέας δημοκρατικής διαχείρισης κρίσεων και για τον επιπλέον λόγο ότι σ’ αυτόν τον τόπο μία νεανική εξέγερση, απομονωμένη και χωρίς προοπτικές, μπορεί και χρησιμοποιείται ως σάκος του μποξ. Ταιριάζει απόλυτα στη συνολική εικόνα το γεγονός ότι ο κρατικός προϋπολογισμός τρέχει με τη νεκρή ταχύτητα στον τομέα των κοινωνικών παροχών, ενώ αντίθετα οι δαπάνες για τους εξοπλισμούς το 2012 σχεδόν διπλασιάστηκαν σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Τα σχετικά χρέη γίνονται αντιληπτά με ευνοϊκή προδιάθεση και από τους επίδοξους κομισάριους της λιτότητας, μια που οι παραγγελίες από την Αθήνα καλύπτουν το 15% του τζίρου των γερμανών κατασκευαστών όπλων. Έχει εξάλλου προαναγγελθεί ότι ο μηχανισμός της δημοκρατικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης θα επιδείξει τη δύναμη του και στρατιωτικά. Στον τομέα της καταστολής, η Ελλάδα επιδεικνύει υπευθυνότητα και τα καταφέρνει μια χαρά χωρίς εξωτερική βοήθεια (ενώ στο Αφγανιστάν υπάρχει ακόμη ανάγκη συμμόρφωσης στα ιδεώδη του δημοκρατικού στρατού εκτάκτου ανάγκης). Και αν το θερμόμετρο υπερθερμανθεί, ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης υπό γερμανική καθοδήγηση θα δείξει τι είναι ικανός να κάνει. Και τότε, συγκριτικά, το καθεστώς Άσαντ θα μοιάζει πιθανότατα νερόβραστο, γιατί αυτό που θα διακυβεύεται θα είναι κάτι παραπάνω από κάποιο ισχνό αραβικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν.
   Προς το παρόν η πολιτική τάξη της Ελλάδας πρέπει να κάνει κάποια παζάρια για τους όρους συνθηκολόγησης και να προσποιείται κάποια αντίσταση, ώστε να μην χάσει τελείως το αγνώριστο πλέον πρόσωπό της. Η βούληση των ψηφοφόρων δεν ξέρει έτσι κι αλλιώς τι κατεύθυνση να λάβει, και το σύνολο του συστήματος των κομμάτων καταρρέει παραδειγματικά από μόνο του. Στους μετα-εθνικούς διαχειριστές κρίσεων οι εθνικιστικές εξάρσεις είναι ιδιαίτερα αρεστές, αφού όσο προσπαθούν να διαπραγματευτούν τη χρεωκοπία με όρους τάχα λιγότερο επαχθείς, τόσο περισσότερο μπορούν να λειτουργήσουν ως βαλβίδα εκτόνωσης για τον πληθυσμό. Την απλά και μόνον αντιγερμανική οργή των Ελλήνων, οι Γερμανοί σωβινιστές των εξαγωγών τη γράφουν στ’ αρχίδια τους, μια που το αναγκαίο πογκρόμ κατευθύνεται στην πραγματικότητα ενάντια σε πρόσφυγες ή μετανάστες, όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη μέχρι τώρα στην Ελλάδα – και όχι μόνον. Ακόμη και σχετικά με αυτό το θέμα, η Γερμανία με τους νεοναζί κατά συρροήν δολοφόνους, τους οποίους κανακεύει η δημοκρατική Στάζι,* έχει πράγματι να προσφέρει πολλά και να δείξει τον δρόμο σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια.


*  Από το 2000 έως το 2006 νεοναζί δολοφόνησαν έξι Τούρκους, δύο Γερμανούς τουρκικής καταγωγής και έναν Έλληνα σε έξι διαφορετικές πόλεις της Γερμανίας, από το Ρόστοκ μέχρι το Μόναχο, με την ανοχή της γερμανικής εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών.