Αρχιτεκτονική της αθλιότητας!

Γυμνό Δωμάτιο, 2001

Poetry must be done by each and everyone!

Ένα πολεοδομικό ποίημα

Αρχιτεκτονική της λύπης, της γκρίζας σπιθαμής και του μοναχικού σου ήλιου,
εσύ που διώχνεις τους περαστικούς και προσκαλείς μόνο χαζούς,
οι πόλεις σου καταποντίζονται, ρούφηξαν την σιωπή μου.
Η ατέρμονη μονοτονία σου πνίγει την προσμονή μου

Αρχιτεκτονική της σήψης και της αδικίας, του άγριου όχλου,
εσύ που φέρνεις τον θυμό και συμμαχείς με τον εχθρό.
Οι πόλεις σου ανεγείρονται και σφίγγουν την πνοή μου.
Στις συνοικίες σου εγκλωβίζονται τα δάκτυλα και η ακοή μου.

Αρχιτεκτονική του φόβου, του αρνητισμού και της στημένης έλξης,
των ράθυμων περιστεριών και των ξεριζωμένων δέντρων.
Οι επιθυμίες μου διαχέονται μες στα γυμνά δωμάτια σου.
Τις έχουν κάνει σκόνη όλοι οι σπάταλοι μικροαστοί,
που την σκορπούν στα πεζοδρόμια σου.

Αρχιτεκτονική της ιδιωτείας και της αήττητης ανίας
Πόσες φορές αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν;
Οι κάτοικοι σου να εκχωρούνε το παρόν,
για ένα μίζερο και κακόγουστο μέλλον.

Αρχιτεκτονική της λήθης, του έρημου μεσημεριού και των λαμπρών ομοιωμάτων,
με κάνεις να αισθάνομαι άβολα μες στην παραξενιά μου.
Μου γέμισες με εμμονές το εύθραυστο άγγιγμα μου

Αρχιτεκτονική της θλίψης, της ασθμαίνουσας μνήμης και των αδέσποτων σκυλιών,
του επίπεδου στοχασμού και του μετέωρου στεναγμού.
Οι αδυναμίες σου απερίφραστες που αναγουλιάζουν την ψυχή μου
Σ’ ευγνωμονώ εγκάρδια που ανθίζεις την οργή μου.

Αρχιτεκτονική της άθλιας παραπολιτικής, απόρροιας όλων των αθυρμάτων,
που βάζεις σε ταξινόμηση όλες τις κάστες καθαρμάτων,
εσύ που θρέφεις μπράβους με λοστούς, αγροίκους, και κομπλεξικούς.
Οι δρόμοι σου γεμίσανε με αυτούς, και έγιναν σύμβολα της ανοησίας
Οι ιαχές τους έχουν αρχίσει προ πολλού να μασκαρεύουν την αύρα της αυθαιρεσίας
κι' οι προσευχές τους δεν στέκουν αρκετές, να εξαγνίσουν τους ζόφους κάθε αμαρτίας.

Αρχιτεκτονική της αγοραίας παρακμής και των τυφλών σου όψεων,
των όψιμων κλουβιών που συνωστίζουν τις ζωές μεταναστών
Τα μάτια μου παλεύουν να ξεφύγουν έξω από τα δεσμά σου.
Όσο και να το προσπαθούν συνθλίβονται πάνω στη βίαιη θωριά σου.
Η λογική μου όμως αντιμάχεται την άθλια κι ελεεινή κληρονομιά σου

ΥΓ: Κι' ένα ποίημα που εκτιμώ αυθαίρετα πως φέρνει ασυνείδητα συνειρμούς στο Μίλτο Σαχτούρη.