Και πάλι Άουσβιτς;

Γιόσλ Μπέργκνερ:  Πατέρας και Παιδί, 1943

Ενάντια στην φιλελεύθερη εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος.

του Franz Schandl*

Το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 2005 στην εφημερίδα Junge Velt. Σύνδεσμος πρωτότυπου με τίτλο, Immer wieder Auschwitz? : http://www.streifzuege.org/2005/immer-wieder-auschwitz

  Ζούμε σε καιρούς διττού ευτελισμού. Ο ένας είναι ήδη γνωστός, τον άλλο θα τον εξετάσουμε σ΄αυτό το σημείωμα. Δεν είναι μόνο εξοργιστική η σχετικοποίηση του Άουσβιτς με τις άλλες θηριωδίες αλλά είναι εξίσου ανυπόφορο, το Άουσβιτς σαν γεγονός να σχετικοποιεί και όλα τα υπόλοιπα. Καμία σύρραξη δεν γίνεται αντιληπτή πια σαν μία ιδιαίτερη αγριότητα (όπου τα διακριτά χαρακτηριστικά της πρέπει να αναλυθούν), αλλά προβάλλεται με κάποιον τρόπο επάνω στο Ολοκαύτωμα κι ως εκ τούτου καθίσταται μικροδιάστατη. Το ίδιο το Άουσβιτς δεν ερμηνεύεται από την σκοπιά της ιστορικής εξέλιξης αλλά αντιστρόφως συνδέεται άμεσα με το οποιοδήποτε επίκαιρο περιστατικό.

   Πέραν των ολοφάνερα ευρισκόμενων σε παράκρουση φασιστών κάποιος δεν μπορεί πλέον να διακρίνει τους πραγματικούς φασίστες. Πέραν των απολύτως φαντασιόπληκτων αντισημιτών κάποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει πια τους αληθινούς. Το Άουσβιτς πρέπει να αποτραπεί σε κάθε περίπτωση, οπουδήποτε, οποτεδήποτε και με οποιοδήποτε τρόπο, εάν δεν προκύψει κανένα άλλο επιχείρημα. Η αναφορά στους Ναζί είναι παρούσα σχεδόν παντού και γίνεται ένα δημοφιλές και πολυχρηστικό όπλο που παρεμβάλλεται και εφαρμόζεται ανά πάσα στιγμή. Η φρικαλεότητα του παρελθόντος δεν χρησιμεύει ως προειδοποίηση αλλά εξυπηρετεί σαν δικαιολογία την σημερινή ωμότητα. Το Άουσβιτς γίνεται ένα άλλοθι.

   Το Ολοκαύτωμα λειτουργεί με αυτήν την εντυπωσιακή λογική σαν πρόσχημα για διάφορα εγκλήματα, βομβιστικές επιθέσεις, εισβολές, επιδρομές και βασανισμούς. Μετά το 1945 οι ιδεολόγοι του Ψυχρού Πολέμου, κάνοντας κατάχρηση, εξάντλησαν την μέθοδο σύγκρισης των εξωφρενικών ναζιστικών εγκλημάτων (που υποστηρίχθηκαν από την καταστροφική θεωρία του ολοκληρωτισμού). Και σήμερα όπως φαίνεται, η μέθοδος τείνει να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο. Στο Άουσβιτς έχει βρεθεί συγκεκριμένα η αιτία που γυρεύουν τα κέντρα εξουσίας για την διεξαγωγή πολέμων: «Principiis obsta»,** το ρητό αυτό έγινε μία φιλελεύθερη φάρσα! Η τραγική ιστορική ειρωνεία συνίσταται στο γεγονός ότι μέχρι τώρα οι παράλογες συνέπειες της αστικής εξουσίας παρουσιάζονται ως δικαίωση του εαυτού της. Αυτή η σκοπιά των πραγμάτων ισοδυναμεί με την πλήρη επικύρωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ανεξαρτήτως των στόχων της.
   Έτσι το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας έως τώρα χρησιμεύει σε πολλούς για να επιτρέψει νέα εγκλήματα ή ακόμη και να δώσει την πρόφαση για την απαίτηση τους. Το Άουσβιτς γίνεται η δικαιολογία για τις διάφορες τερατωδίες και μαζί το κίνητρο για να αποφευχθούν, υποτίθεται, τα χειρότερα. Τέτοιας φύσης είναι και ο ισχυρισμός της προφυλακτικής καταπολέμησης του. Σήμερα στο Ιράκ, αύριο στο Ιράν και μεθαύριο στην Ρωσία, την Κίνα ή την Βενεζουέλα. Ποιος γνωρίζει, πόσα άλλα υποψηφία θηράματα προσφέρονται. Η επίσημη Γερμανία έκανε επίδειξη στην πρώην Γιουγκοσλαβία του τρόπου λειτουργίας αυτού του ισχυρισμού. Με τη βοήθεια μίας καινούργιας παραλληλίας κατέστησε εφικτή την ανηλεή επιβολή των δικών της συμφερόντων. Ω, τι κατόρθωμα! Το Άουσβιτς έχει γίνει μία πετυχημένη εξαγωγική πολιτική επάνω στην οποία η Δύση εν γένει και η Γερμανία εν προκειμένω, μπορούν να προσδοκούν οφέλη. 
   Οι πάντες τελεσφορούν κατηγορώντας τους άλλους πως είναι ναζί. Μάλιστα κάποιοι προβληματίζονται άνευρα, εάν δεν θα πρέπει να ριχτούν ατομικές βόμβες επάνω στα κεφάλια άλλων ανθρώπων. Η εκτεταμένη προπαγάνδα της πολιτισμικής βιομηχανίας είναι τμήμα εκείνης της αποστολής που έχει αναλάβει η οικονομία της αγοράς για την υπόληψη της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αναμφισβήτητα, οι ιδεολογικές βόμβες διασποράς των δυτικών αξιών έχουν αποτέλεσμα. Στο όνομα του Διαφωτισμού εδραιώνουν μία φίλο-ιμπεριαλιστική συναίνεση που φτάνει έως το εσωτερικό της Αριστεράς. Το μυστηριώδες παιχνίδι του εκπολιτισμού συσκοτίζει εντελώς την διαδρομή της σημερινής δημοκρατικής βαρβαρότητας που παρουσιάζεται με προσωπείο ελεύθερης αγοράς. Γι αυτό ήταν και εκείνη που ρύθμισε τον Κόσμο κατά τέτοιο τρόπο που να εμφανίζει τον εαυτό της αδιάκοπα....

Αμετροεπής παραλληλισμός από κακόγουστο γελοιογράφο.

Υποσημειώσεις:
* Ο Φράντζ Σάνντλ είναι ιστορικός/συγγραφέας.

** Σ.τ.μ. "Πολέμα κάθε αρχίνισμα" προτρέπει το ρητό του Οβιδίου υπονοώντας την πρόκληση αντίστασης εν τη γενέσει των φαινομένων.