Το θέαμα της αποσύνθεσης στην Ουκρανία καθίσταται η αποσύνθεση του θεάματος.

 

  Οι λεγεωνάριοι και οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέα με όλους τους υπόλοιπους φιλελεύθερους Δυτικούς ορθολογιστές ας βγουν τώρα στους δρόμους με θέρμη να γιορτάσουν καρναβαλικά όντας θεματοφύλακες της Δημοκρατίας! Τα όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη Ουκρανία με ραγδαία κλιμάκωση έφεραν στην αγκαλιά της διακυβέρνησης και σε προνομιακή θέση εξουσιαστή ένα μπουκέτο από άνθη που το αποτελούν οι Ουκρανοί νεοναζί, το κόμμα ενός λαϊκιστή, γερμανόφιλου, πρώην πυγμάχου και το κυβερνητικό κόμμα με τον αισθαντικά λιγωμένο τίτλο "Πατρίδα" που με την ακλόνητη πίστη του στις Ευρωπαϊκές αξίες για ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο εκσυγχρόνισε με πορτοκαλί φινέτσα τις ώριμες συνθήκες αποσύνθεσης της κοινωνίας της εργασίας. Ο σκοπός βέβαια πάντοτε εξαγίαζε τα μέσα. Και έτσι έπρεπε να αποκατασταθεί με εμφυλιακή σύρραξη η φιλοευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας στον υπερεθνικό συνασπισμό της μόνιμης οικονομικής υποβάθμισης που συγκροτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. 

  Κάτω από αυτές τις εξελίξεις "έγκυροι αναλυτές", πατριώτες και μη, έχουν ήδη ξεθάψει τα τσεκούρια ενός πεπαλαιωμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου που επίκειται ώστε να ξεκαθαρίσουν οι σφαίρες επιρροής μεταξύ Δυτικών (Ε.Ε./Η.Π.Α.) και Ρωσίας. Οι δε απολογητές της θετικιστικά εξιδανικευμένης ουσίας της εργατικής τάξης στέκονται στο γεγονός πως η ανάδειξη των φασιστών στην εξουσία είναι στρατηγική ήττα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Ολοι αυτοί οι ακραιφνείς ιδεο-μπουρδολόγοι τείνουν να παραγνωρίζουν το φθέγμα που με σοφία εμπλούτισε, κάποιος που τυγχάνει και εν μέρει ιδεολογικός μέντορας για τα κολλημένα τους μυαλά, στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», πως όταν τα γεγονότα και οι προσωπικότητες συμβαίνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για δεύτερη φορά στην Ιστορία, τότε και τα δύο εξελίσσονται σαν φάρσα.

  Έτσι λοιπόν, ο φασισμός βρέθηκε στο πλεονεκτικό σημείο να ηγεμονεύσει με τραγικές συνέπειες για την υφήλιο σε μία συγκεκριμένη ιστορικά περίοδο, Το κατόρθωσε διότι οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούσαν την γιγάντωση των εθνικών οικονομιών και κατά συνέπεια την αφηρημένη διαχειριστική δομή των ανθρώπινων ζωών που αυτές υπέθαλψαν, δηλαδή τον εκάστοτε Κρατικό μηχανισμό. Στον μεσοπόλεμο οι Ναζί πέραν της εξασκημένης τρομοκρατίας τους απέσπασαν την κοινωνική συναίνεση και επειδή κατάφεραν να εξαφανίσουν τα δυσθεώρητα ύψη της ανεργίας (αντίστοιχα με τα σημερινά δεδομένα) και παράλληλα να στήσουν ένα κράτος πρόνοιας. Βασίστηκαν σε διάφορα οικονομικά τρικ τα οποία επιτεύχθηκαν χάριν στην δυνατότητα του εμπορευματικού συστήματος να εξακολουθεί να αναπαράγει με την πρωταρχική μορφή της Εργασίας την αξία που αντιπροσωπεύει το χρήμα.

  Με την έλευση της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης της μικροηλεκτρονικής αυτή η αντικειμενική συνθήκη έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα από την τεχνολογική μετεξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η αφηρημένη εργασία (Μαρξ) δεν φτάνει ούτε ως ηλίθιο αστείο για να παραγάγει αρκετό και ψυχρό χρήμα και να μπαλώσει τις ακατάσχετες τρύπες της παγκόσμιας οικονομίας. Ο Ζύλ Ντελέζ, αν και στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει την μετεξέλιξη του εμπορευματικού συστήματος στην μεταφορντική του περίοδο καταλήγει σε σχετικιστικά συμπεράσματα μεταμοντέρνας υφής, εμμέσως πλην σαφώς αναφέρει ότι ο καπιταλισμός: «υποβιβάζει την παραγωγή στον Τρίτο Κόσμο ακόμη και σε περιπτώσεις πολύπλοκων παραγωγικών διαδικασιών, όπως της υφαντουργίας, της μεταλλουργίας και της παραγωγής πετρελαίου. Δεν αγοράζει πια πρώτες ύλες και δεν πουλάει πια τελειωμένα προϊόντα. Αγοράζει τελειωμένα προϊόντα ή συναρμολογεί έτοιμα στοιχεία. Αυτό που θέλει να πουλάει είναι υπηρεσίες κι αυτό που θέλει να αγοράζει είναι μετοχές.»

  Κι αυτό συμβαίνει για έναν απλούστατο λόγο. Γιατί η εμπράγματη πηγή αξίας που είναι η αφηρημένη Εργασία (Μαρξ) αποσυντίθεται. Όταν στο εμπόρευμα «τό μέγεθoς της (ανταλλακτικής) αξίας μιας ορισμένης άξίας χρήσης καθορίζεται μόνο από τήν ποσότητα της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας ή από τό χρόνο εργασίας πού είναι κοινωνικά αναγκαίος γιά τήν παραγωγή της» (Μαρξ) τότε και το μέγεθος αυτό συνεχώς διολισθαίνει από την διευκόλυνση που παρέχει η τεχνολογία μειώνοντας σε εκμεταλλεύσιμο χρόνο την δαπάνη της ανθρώπινης ενέργειας. Και από την συγκεκριμένη φθορά της παραγόμενης αξίας από την εργασία δεν μπορεί να ξεφύγει κανένα απολύτως κεφάλαιο. Επ΄αυτού δεν παύει να αποτελεί μεστό παράδειγμα η Εθνική οικονομία της Ουκρανίας. Μιλώντας στην ξύλινη γλώσσα των οικονομολόγων μολονότι η χώρα εμπεριέχει όλα τα συστατικά μίας μεγάλης Ευρωπαϊκής οικονομίας - μερικά από αυτά είναι προίκα του αμαρτωλού Σοβιετικού της παρελθόντος - όπως είναι οι μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, μία ευρεία ανεπτυγμένη βιομηχανική βάση (που περιλαμβάνει τομείς της βαριάς βιομηχανίας όπως η αεροδιαστημική τεχνολογία), ένα εξαιρετικά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό και ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα, η Ουκρανία παραμένει σε μόνιμη οικονομική δυσχέρεια εδώ και δύο δεκαετίες από τότε που απέκτησε την ανεξαρτησία της. Το δε τσίρκο που ανέλαβε την εξουσία ήδη στις πρώτες του προγραμματικές δηλώσεις έσπευσε να ζητήσει βοήθεια από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς για να τεντώσει πιο πολύ το σώμα της οικονομίας στο προκρούστειο κρεβάτι της πιστωτικής προσομοίωσης.

  Για τους ίδιους λόγους καμία νεκροζώντανη ιμπεριαλιστική οντότητα δεν είναι στην πραγματικότητα διατεθειμένη να προχωρήσει σε εκτεταμένες πολεμικές συρράξεις και να ανοίξει πολλαπλά μέτωπα όταν τα δημοσιονομικά της μεγέθη θα στέκουν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι της. Όταν οι περισσευούμενοι πληθυσμοί τους είναι παντελώς άχρηστοι οι παγκόσμιοι χωροφύλακες έχουν άπειρες προφάσεις για να μην παρέμβουν. Εν τέλει αυτό που παίζεται σήμερα ακριβώς όπως μας το εφιστά ο Κούρτζ είναι ένας τραγικά ανεξέλεγκτος εσωτερικός πόλεμος μέσα στα σπλάγχνα των εθνικών κρατών που βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση. Η τυφλή οργή των υπηκόων τους δείχνει να γίνεται έρμαιο στις ανερμάτιστες ορέξεις της εκάστοτε πολιτικής τάξης η οποία είναι εντελώς ανίκανη να τις κουμαντάρει. Διότι η παρωχημένη και ηλίθια πολιτική και οικονομική της ιδεολογία δεν γίνεται πιστευτή πια από κανέναν. Και έτσι "ό,τι υπήρξε τρομοκρατικό κατέστη γελοίο όμως και αυτή η ίδια η γελοιότητα δεν δύναται να διατηρηθεί, παρά μόνον συντηρώντας στο περιθώριο την τρομοκρατία από την οποία επιθυμούσε να απαλλαγεί."(Ντεμπόρ)