Ένστολος ενάντια στην ορμή του γέλιου!
Όλα δείχνουν να αρχίζουν αναπάντεχα και ξαφνικά. Μία ασυγκράτητη ορμή γεμίζει τις οδούς και τις λεωφόρους της μητρόπολης από νεανικές προσδοκίες μαζί με άκρατο ενθουσιασμό. Ένα ατίθασο κύμα μίας ευφάνταστης και πνευματώδους συνθηματολογίας, που είναι γραμμένη επάνω στους τοίχους των πανεπιστημίων και των εργοστασίων, συμπαρασύρει τις συνειδήσεις. Δεν υπάρχουν σχολαστικά ιδεώδη και πεζή ρητορεία. Δεν υφίσταται καμία ιεραρχία. Μόνος κυρίαρχος είναι ο αυθορμητισμός. Μοναδική κινητήριος δύναμη, η αντίδραση σε κάθε είδους αυταρχισμό. Όλοι εναντιώνονται στον πρόσκαιρο ευδαιμονισμό και την επιβεβλημένη αφθονία που αναχαιτίζει τα συναισθήματα και περιορίζει τη σκέψη. Το πλήθος είναι τόσο πελώριο και μαζικό που αρκεί μόνο: «Ένα γέλιο (του, που) θα σας θάψει»!
Είναι άνοιξη, η εποχή της αναδημιουργίας. Γι' αυτό και «τα οδοφράγματα κλείνουν τους δρόμους και ανοίγουν μονοπάτια». Οι οσμές των δακρυγόνων διαλύονται πάρα πολύ αργά από τις μυρωδιές των ανθών. Οι κοπέλες φορούν κοντές φούστες, απαιτώντας με αυτήν την πράξη να εκφράσουν τον ερωτισμό τους μέσα σε κλίμα αφόρητου συντηρητισμού και απαγορεύσεων. Η ανάγκη για επικοινωνία ωθεί άγνωστους μεταξύ αγνώστων να ανοίγουν πολιτικοκοινωνικές συζητήσεις καταμεσής των δρόμων σε μία πόλη σχεδόν πολιορκημένη. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου βλέπεις ανθρώπους από ετερόκλητους κοινωνικούς χώρους να συνδιαλέγονται. Στον σιδηροδρομικό σταθμό Gare De Lyon ένας καθηγητής πανεπιστήμιου, ένας εργάτης, ένας διευθυντής επιχείρησης, μία φοιτήτρια, ένας οδηγός φορτηγού και μία θυρωρός κάνουν διάλογο μεταξύ τους. Είναι ο θρίαμβος μιας αταξικής διαλεκτικής. Η απόδειξη πως οι άνθρωποι ακόμη κι' αν βρεθούν κάτω από συνθήκες εξαντλητικής πίεσης δεν παύουν να αναζητούν την αλήθεια με ορθολογικούς τρόπους.
Με τον ερχομό της νύχτας το σκηνικό αλλάζει. Τεράστιοι σωροί από κυβόλιθους αποκαλύπτουν πως «κάτω από το πλακόστρωτο, υπάρχει παραλία»! Όλα τα αυτοκίνητα στους κεντρικούς δρόμους είναι αναποδογυρισμένα. Υπάρχουν εξεγερμένοι που σου δίνουν την εντύπωση πως μετακινούνται αέρινα ανάμεσα στα οδοφράγματα! Υπάρχουν διαδηλωτές που μαρτυρούν πως αυτή τη νύχτα «η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους». Οι αντιτιθέμενες πλευρές μάχονται με άνισα εφόδια. Τούβλα, μαδέρια και τα γνωστά γυάλινα μπουκάλια με τα στουπιά ενάντια στα ανυπόφορα δακρυγόνα, τα κανόνια με το νερό και τα ρόπαλα που κατεβαίνουν αδιακρίτως και με ορμή επάνω στους αυχένες και τα μέτωπα των διαδηλωτών. Απόψε οι εξεγερμένοι παροτρύνουν ο ένας τον άλλο: «Σ' αγαπώ!!! Ω! Πείτε το με τούβλα»! Απόψε οι πάντες έχουν ξεσηκωθεί και προτρέπουν: «Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι στο κατόπι σου»! Οι ένστολοι δεν είναι διατεθειμένοι να δείξουν οποιαδήποτε κατανόηση, πόσο μάλλον οίκτο. "Πουτάνα, θα σε κάνουμε να γυρίσεις όλο το Παρίσι γυμνή"! Φωνάζουν σε μία κοπέλα που την έχουν συλλάβει σχεδόν ημίγυμνη μέσα στην αναμπουμπούλα και τον πανικό.
Το πλήθος της εξέγερσης φουντώνει. Οι φοιτητές νουθετούν. «Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο»! Σύντομα ακολουθούν εργάτες και μικροαστοί, όσοι δηλαδή νιώθουν να είναι παραμελημένοι. Οι φοιτητές τους συμβουλεύουν: «Εργαζόμενε: είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα». Μαζί τους συμβαδίζουν ακόμη και εκείνοι που μπορεί να είναι εύποροι αλλά αισθάνονται μέσα στην εργασία τους να ασφυκτιούν. Νιώθουν τα βιώματα τους να μην τους επιτρέπουν να πραγματώσουν την «απόλαυση χωρίς όρια. Την ζωή χωρίς νεκρό χρόνο». Όλοι αυτοί αντιλήφθηκαν αυτό που τους λέει επιτέλους ο τοίχος: Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την!
Σαρανταπέντε χρόνια μετά και δεν έχει περάσει ούτε ένας Μάης δίχως να μας θυμηθούν!
* Ο τίτλος του ποστ είναι μία φράση του Neal Ascherson.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου