Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την προεκλογική συζήτηση των κοινοβουλευτικών φορέων και θαρρώ ότι το αίσθημα θυμού που μου αναδύεται έχει καταντήσει μονότονο πλέον. Οι όροι διεξαγωγής του διαλόγου και οι τρόποι τοποθέτησης των ζητημάτων (από τα κόμματα που δεσπόζουν στο προσκήνιο του κοινοβουλευτικού συρφετού) είναι όχι απλώς για απροσμέτρητη φορά προσχηματικοί, υποκριτικοί και γελοίοι, αλλά και πάρα πολύ επικινδυνοί. Οι πεφωτισμένοι μονομάχοι θέτουν τα διλήμματα αποκλειστικά βασισμένοι στην προσδοκία της κατάκτησης του επάθλου που λέγεται αστική εξουσία, έτσι ακριβώς όπως είναι προκαθορισμένο να γίνεται μέσα στη φιλελεύθερη ολιγαρχία. Σαφώς τους διαφεύγει το γεγονός ότι τα διλήμματα σε μία αυθεντική δημοκρατία κανονικά θα τα έβαζε αυτός που κάνει το κουμάντο δηλαδή ό ίδιος ο δήμος αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους εκάστοτε εξουσιαστές. Έτσι λοιπόν θέτοντας το δίλημμα "μνημόνιο ή αντιμνημόνιο", "ευρώ ή δραχμή" ή οποιαδήποτε άλλη μαλακία τους είναι βολική, η αβάσταχτη πραγματικότητα για πολλοστή φορά συντριπτικά τους ξεπερνάει αμφότερους: φτωχούς εμπνευστές (διλημμάτων) και ηλίθιους ακολούθους.
Από την μία πλευρά ό,τι εμφανίζεται ως υπεύθυνη πολιτική στάση είναι μια ακατάσχετη εσχατολογική τρομοκρατία για νομισματική απέλαση η οποία θα πάψει μόνο όταν οι φερέγγυοι ευρωπαϊστές επανεκλεγούν στις θέσεις τους και επανεκκινήσουν την διαδικασία διαπραγμάτευσης διασφαλίζοντας την πορεία μας μέσα στο υπέρτατο κέρμα που λέγεται κι' ευρώ. Η κεντροδεξιά του Μεσσήνιου αρχοντοχωριάτη επιμένει στην συνταγή για ανάπτυξη μνημονιακού τύπου κι' ας χρωστάμε μέχρι και τα νύχια μας (1) προτείνοντας παράταση δύο-τριών ετών για την δημοσιονομική προσαρμογή ώστε να επιστρέψει το άφαντο πρωτογενές πλεόνασμα. Οι πολλά υποσχόμενοι ροζ αδαείς θα καταγγείλουν αυτό το κατάπτυστο έκτρωμα (λες και είναι αυτός ο κυριότερος λόγος για το χάλι μας) και απαξιώνουν αυτούς που κινδυνολογούν για την παρά του αντιθέτου έξοδο μας από τα ευρώ γιατί θεωρούν αφενός μεν πως η ένταξη μας είναι νομικά κατοχυρωμένη και αφετέρου δε η αποβολή μας θα είναι καταστροφική για το παρανοϊκό επινόημα της ευρωζώνης καθώς θα λειτουργήσει ως ευρωπαϊκός δημοσιονομικός πυροκροτητής για τα απόκληρα γουρούνια του νότου-PIGS (2). Και οι δύο φαντασιοκοπούν ότι θα βρουν στο πλευρό τους την ανύπαρκτη αλλαγή του πολιτικού κλίματος (3) στην Ευρώπη.
Οι γηραιότεροι ίσως θυμούνται πως η Ψωροκώσταινα είχε ενταχθεί στην γη της επαγγελίας. Οι εκσυγχρονιστές ταχυδακτυλουργοί του ΜΠΑΤΣΟΚ είχαν ενορχηστρώσει μία εκθαμβωτική προπαγάνδα για τα πλεονεκτήματα του νέου νομίσματος και ισχυρίζονταν ότι η Ελλάδα αποκτά ισχυρό εθνικό νόμισμα έναντι της ασθενούς δραχμής, ότι θα απολαμβάνουμε χαμηλά επιτόκια που θα σπρώξουν την χρηματοδότηση της παραγωγής και σαν κερασάκι θα έχουμε και χαμηλό πληθωρισμό. Και όντως έτσι συνέβη μονάχα που αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή ανέβασε τις τιμές των αγαθών στον όλο και πιο απλησίαστο ευρωπαϊκό μέσο όρο κατεβάζοντας τους μισθούς κάτω από την βάση του μέσου ευρωπαϊκού μισθού για να μην αποδράσει ο πληθωρισμός. Η δε αξία του νομίσματος εκμηδένισε την όποια ανταγωνιστικότητα της όποιας εγχώριας παραγωγής και φυσικά ο δημόσιος δανεισμός εκτινάχθηκε ακολουθώντας τον σίγουρο δρόμο της πίστωσης. Εκείνον δηλαδή που ακολουθεί κάθε κεφάλαιο από την λήξη της φορντικής περιόδου από την δεκαετία του 70 κι' έπειτα γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιοποιηθεί περαιτέρω.(4) Είναι εξόφθαλμο ότι με τα ψέματα μπήκαμε στο € και πάλι με τα ψέματα θα βγούμε.
Πως θα είναι η ζωή μας έξω από το κέρμα δυνάστη; Σίγουρα όχι καλύτερη απ' ότι μέσα σ' αυτό. Η αδύναμη θέση μιας οικονομίας όπως η Ελληνική την καθιστά πολύ πιο εύθραυστη μέσα στον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό της ελεύθερης αγοράς, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την συνεχή απο-αξιοποίηση της εργασιακής δύναμης έτσι όπως αυτή θεσμοποιείται πλέον στον 21ο αιώνα.(5) Εν τούτοις οι ορθό-μαρξιστές οικονομολόγοι είναι σαφείς: το πρόβλημα αφορά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας που θα πρέπει να υποστεί αναδιαμόρφωση ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν. Τώρα εάν αυτό το συναρτήσουμε και με τις οικονομίες που θεωρούνται ακαταμάχητα ανταγωνιστικές (6) στην παγκόσμια αγορά μπορούμε ίσως να προβλέψουμε ότι η δική μας ανταγωνιστικότητα θα προέλθει μόνο μέσα από την έλξη επενδύσεων σε τομείς της παραγωγής που δεν μπορούν να καταστούν κερδοφόροι μέσα από την αυτοματοποίηση της και λογικά θα μεταφερθούν και σε χώρες όπως η δική μας που θα έχει φτηνό νόμισμα και θα συνεπάγεται φθηνούς μισθούς(7) αυξάνοντας κι' άλλο την εισοδηματική ανισοκατανομή των κατοίκων. Μερικοί Ορθό-Μαρξιστές κοιτάζουν επίμονα προς την Αργεντινή και στους ρυθμούς ανάπτυξης που αυτή υφίσταται τα τελευταία τρία χρόνια παραβλέποντας το γεγονός ότι οι αριστερές πολιτικές που εφαρμόστηκαν δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν ούτε το φαινόμενο της εισοδηματικής ανισότητας ανάμεσα στους κατοίκους της ούτε τους ανθρώπους που έγιναν περιττοί και τριγυρνάν σαν τις άδικες κατάρες στα χωριουδάκια εξαθλίωσης του Μπουένος Άιρες, της Κόρντομπα, της Μεντόθα και άλλων μεγαλουπόλεων.
Επομένως και με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες το να ξαναμιλάμε για καιροσκοπισμό του πολιτικού προσωπικού δεν είναι μόνο πασιφανές αλλά και εκκωφαντικά κοινότοπο. Το να μιλάμε όμως για ανεγκέφαλη οπισθοδρομική ρητορεία είναι χρέος όσων θεωρούν ότι έχουν ακόμα μια αμυδρή συναίσθηση της πραγματικότητας. Και εντάξει από τα μπλε ζόμπι της μεταπολίτευσης δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο αφού χρόνια και χρόνια τώρα μας ταΐζουν τις ίδιες μαλακίες ωστόσο από την Αριστερά θα περίμενε κάποιος καλοπροαίρετος μια πιο υπεύθυνη στάση από την μπλόφα. Αλλά τι να περιμένεις από κοινωνίες θεατών; Αφού όλοι είναι παιδαγωγημένοι στην κουλτούρα των εντυπώσεων τότε και η πολιτική υποστασιοποιείται στον κοινό νου αποκλειστικά ως εντύπωση(8). Με τις εντυπώσεις κάνουμε τα ψώνια μας στα σούπερ μάρκετ και στα μωλ, με τις εντυπώσεις διαλέγουμε διαμερισματάκια και μεζονετούλες στα εργολαβικά εκτρώματα, με την εντύπωση μένουμε ότι το μεταναστευτικό λύνεται με πογκρόμ από τις εθνικιστικές καθαριστριούλες (εκείνες που τα συνεργία τους ανέλαβαν με παρακρατική εργολαβία να ξεβρωμίσουνε τον τόπο) και με τις εντυπώσεις πάμε και ρίχνουμε την ψήφο μας καταναλώνοντας την πολιτική στάση που υποτίθεται ότι επικροτούμε. Αλλά η οικονομική εξαθλίωση της καθημερινότητας που φέρνει η φτώχεια δεν είναι καθόλου μία εντύπωση και πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ήρθε για να μείνει ως μόνιμο βίωμα.
Από την μία πλευρά ό,τι εμφανίζεται ως υπεύθυνη πολιτική στάση είναι μια ακατάσχετη εσχατολογική τρομοκρατία για νομισματική απέλαση η οποία θα πάψει μόνο όταν οι φερέγγυοι ευρωπαϊστές επανεκλεγούν στις θέσεις τους και επανεκκινήσουν την διαδικασία διαπραγμάτευσης διασφαλίζοντας την πορεία μας μέσα στο υπέρτατο κέρμα που λέγεται κι' ευρώ. Η κεντροδεξιά του Μεσσήνιου αρχοντοχωριάτη επιμένει στην συνταγή για ανάπτυξη μνημονιακού τύπου κι' ας χρωστάμε μέχρι και τα νύχια μας (1) προτείνοντας παράταση δύο-τριών ετών για την δημοσιονομική προσαρμογή ώστε να επιστρέψει το άφαντο πρωτογενές πλεόνασμα. Οι πολλά υποσχόμενοι ροζ αδαείς θα καταγγείλουν αυτό το κατάπτυστο έκτρωμα (λες και είναι αυτός ο κυριότερος λόγος για το χάλι μας) και απαξιώνουν αυτούς που κινδυνολογούν για την παρά του αντιθέτου έξοδο μας από τα ευρώ γιατί θεωρούν αφενός μεν πως η ένταξη μας είναι νομικά κατοχυρωμένη και αφετέρου δε η αποβολή μας θα είναι καταστροφική για το παρανοϊκό επινόημα της ευρωζώνης καθώς θα λειτουργήσει ως ευρωπαϊκός δημοσιονομικός πυροκροτητής για τα απόκληρα γουρούνια του νότου-PIGS (2). Και οι δύο φαντασιοκοπούν ότι θα βρουν στο πλευρό τους την ανύπαρκτη αλλαγή του πολιτικού κλίματος (3) στην Ευρώπη.
Οι γηραιότεροι ίσως θυμούνται πως η Ψωροκώσταινα είχε ενταχθεί στην γη της επαγγελίας. Οι εκσυγχρονιστές ταχυδακτυλουργοί του ΜΠΑΤΣΟΚ είχαν ενορχηστρώσει μία εκθαμβωτική προπαγάνδα για τα πλεονεκτήματα του νέου νομίσματος και ισχυρίζονταν ότι η Ελλάδα αποκτά ισχυρό εθνικό νόμισμα έναντι της ασθενούς δραχμής, ότι θα απολαμβάνουμε χαμηλά επιτόκια που θα σπρώξουν την χρηματοδότηση της παραγωγής και σαν κερασάκι θα έχουμε και χαμηλό πληθωρισμό. Και όντως έτσι συνέβη μονάχα που αυτή ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή ανέβασε τις τιμές των αγαθών στον όλο και πιο απλησίαστο ευρωπαϊκό μέσο όρο κατεβάζοντας τους μισθούς κάτω από την βάση του μέσου ευρωπαϊκού μισθού για να μην αποδράσει ο πληθωρισμός. Η δε αξία του νομίσματος εκμηδένισε την όποια ανταγωνιστικότητα της όποιας εγχώριας παραγωγής και φυσικά ο δημόσιος δανεισμός εκτινάχθηκε ακολουθώντας τον σίγουρο δρόμο της πίστωσης. Εκείνον δηλαδή που ακολουθεί κάθε κεφάλαιο από την λήξη της φορντικής περιόδου από την δεκαετία του 70 κι' έπειτα γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιοποιηθεί περαιτέρω.(4) Είναι εξόφθαλμο ότι με τα ψέματα μπήκαμε στο € και πάλι με τα ψέματα θα βγούμε.
Πως θα είναι η ζωή μας έξω από το κέρμα δυνάστη; Σίγουρα όχι καλύτερη απ' ότι μέσα σ' αυτό. Η αδύναμη θέση μιας οικονομίας όπως η Ελληνική την καθιστά πολύ πιο εύθραυστη μέσα στον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό της ελεύθερης αγοράς, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την συνεχή απο-αξιοποίηση της εργασιακής δύναμης έτσι όπως αυτή θεσμοποιείται πλέον στον 21ο αιώνα.(5) Εν τούτοις οι ορθό-μαρξιστές οικονομολόγοι είναι σαφείς: το πρόβλημα αφορά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας που θα πρέπει να υποστεί αναδιαμόρφωση ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν. Τώρα εάν αυτό το συναρτήσουμε και με τις οικονομίες που θεωρούνται ακαταμάχητα ανταγωνιστικές (6) στην παγκόσμια αγορά μπορούμε ίσως να προβλέψουμε ότι η δική μας ανταγωνιστικότητα θα προέλθει μόνο μέσα από την έλξη επενδύσεων σε τομείς της παραγωγής που δεν μπορούν να καταστούν κερδοφόροι μέσα από την αυτοματοποίηση της και λογικά θα μεταφερθούν και σε χώρες όπως η δική μας που θα έχει φτηνό νόμισμα και θα συνεπάγεται φθηνούς μισθούς(7) αυξάνοντας κι' άλλο την εισοδηματική ανισοκατανομή των κατοίκων. Μερικοί Ορθό-Μαρξιστές κοιτάζουν επίμονα προς την Αργεντινή και στους ρυθμούς ανάπτυξης που αυτή υφίσταται τα τελευταία τρία χρόνια παραβλέποντας το γεγονός ότι οι αριστερές πολιτικές που εφαρμόστηκαν δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν ούτε το φαινόμενο της εισοδηματικής ανισότητας ανάμεσα στους κατοίκους της ούτε τους ανθρώπους που έγιναν περιττοί και τριγυρνάν σαν τις άδικες κατάρες στα χωριουδάκια εξαθλίωσης του Μπουένος Άιρες, της Κόρντομπα, της Μεντόθα και άλλων μεγαλουπόλεων.
Επομένως και με βάση τις υπάρχουσες συνθήκες το να ξαναμιλάμε για καιροσκοπισμό του πολιτικού προσωπικού δεν είναι μόνο πασιφανές αλλά και εκκωφαντικά κοινότοπο. Το να μιλάμε όμως για ανεγκέφαλη οπισθοδρομική ρητορεία είναι χρέος όσων θεωρούν ότι έχουν ακόμα μια αμυδρή συναίσθηση της πραγματικότητας. Και εντάξει από τα μπλε ζόμπι της μεταπολίτευσης δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο αφού χρόνια και χρόνια τώρα μας ταΐζουν τις ίδιες μαλακίες ωστόσο από την Αριστερά θα περίμενε κάποιος καλοπροαίρετος μια πιο υπεύθυνη στάση από την μπλόφα. Αλλά τι να περιμένεις από κοινωνίες θεατών; Αφού όλοι είναι παιδαγωγημένοι στην κουλτούρα των εντυπώσεων τότε και η πολιτική υποστασιοποιείται στον κοινό νου αποκλειστικά ως εντύπωση(8). Με τις εντυπώσεις κάνουμε τα ψώνια μας στα σούπερ μάρκετ και στα μωλ, με τις εντυπώσεις διαλέγουμε διαμερισματάκια και μεζονετούλες στα εργολαβικά εκτρώματα, με την εντύπωση μένουμε ότι το μεταναστευτικό λύνεται με πογκρόμ από τις εθνικιστικές καθαριστριούλες (εκείνες που τα συνεργία τους ανέλαβαν με παρακρατική εργολαβία να ξεβρωμίσουνε τον τόπο) και με τις εντυπώσεις πάμε και ρίχνουμε την ψήφο μας καταναλώνοντας την πολιτική στάση που υποτίθεται ότι επικροτούμε. Αλλά η οικονομική εξαθλίωση της καθημερινότητας που φέρνει η φτώχεια δεν είναι καθόλου μία εντύπωση και πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ήρθε για να μείνει ως μόνιμο βίωμα.
 | |
| Χωριό εξαθλίωσης στο Μπουένος Άιρες |
(2) PIGS Ακρωνύμιο που τα αρχικά του αντιστοιχούν στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δημοσιονομικού χρέους.
(3) Είναι ξεκάθαρο σχεδόν σε όλες τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιοματούχων αλλά και στις περίφημες δηλώσεις της νέας Μαριας Αντουανέττας Κριστίν Λαγκάρντ ότι ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι αυτός της αυστηρής λιτότητας.
(4) Βλέπε «Κλυδωνισμοί στην παγκόσμια αγορά: για τις βαθύτερες αιτίες της παρούσας χρηματοπιστωτικής κρίσης» του Νόρμπερτ Τρένκλε.
(5) Βλέπε το 11ο κεφάλαιο "Η κρίση της εργασίας" από το «Μανιφέστο ενάντια στην εργασία» GRUPPE KRISIS
(6) Η Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία
(7) Ξαναβλέπε «Κλυδωνισμοί στην παγκόσμια αγορά: για τις βαθύτερες αιτίες της παρούσας χρηματοπιστωτικής κρίσης» του Νόρμπερτ Τρένκλε
(8) "Το θέαμα εμφανίζεται σαν μία τεράστια, αδιαμφισβήτητη και απρόσιτη θετικότητα. Δε λέει τίποτα περισσότερο από: «ό,τι φαίνεται είναι καλό, ό,τι είναι καλό φαίνεται». Η στάση που αξιωματικά απαιτεί είναι αυτή η παθητική αποδοχή την οποία έχει ήδη εξασφαλίσει με τον τρόπο που εμφανίζεται χωρίς να επιδέχεται αντίρρηση, με το μονοπώλιο του της φαινομενικότητας» ΓΚΥ ΝΤΕΜΠΟΡ Θέση 12 από την "Κοινωνία του θεάματος" Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου