Νεο Ρικαρδιανές πλάνες

Υπάρχουν κάποιες επικριτικές ακαδημαϊκές απόψεις επάνω στις κριτικές θέσεις του Άνσελμ Γιάππε που με την θετικιστική επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν επειδή ακριβώς αναλύουν μία συγκεκριμένη κατηγορία της κοινωνικής ολότητας που ονομάζεται καπιταλισμός δεν αντιλαμβάνονται την στρεβλή πραγματικότητα που αυτή έχει εγκαθιδρύσει. Η δεκασέλιδη κριτική μελέτη του Robert Kurz με τίτλο Μαρξ 2000 αποδομεί πλήρως τους τυφλούς ακαδημαϊκούς ισχυρισμούς και τις θεωρίες τους. Προς το παρόν δίνω μια μικρή πρόγευση από ένα χωρίο της εν λόγω εργασίας μέχρι να τελειώσω ολόκληρη τη μετάφραση της:

Η Μαρξική ανάλυση της διαπεραστικής καπιταλιστικής δομής μαζί με τον εμπεριεχόμενο φετιχισμό αποκαλύπτει τον αρνητικό χαρακτήρα της εργασίας – ουσίας και της αξίας – μορφής της η οποία έχει αγνοηθεί επαίσχυντα από το Μαρξιστικό – εργατικό κίνημα ενώ απορρίφθηκε από τις επίσημες οικονομικές επιστήμες με τον χαρακτηρισμό της «φιλοσοφικής ανοησίας». Στην γραμμή άμυνας της απέναντι στην Μαρξική θεωρία η ακαδημαϊκή επιστήμη αναθεμάτισε ακόμα και τη θεωρία των κλασσικών αστών οικονομολόγων, οι οποίοι θεωρούσαν ότι το δαπανηθέν ποσό εργασίας είναι το περιεχόμενο της οικονομικής αξίας. Η κυρίαρχη συνείδηση διατήρησε μόνο την δεοντολογικά καταπιεστική σημασία και την καταναγκαστική ηθική της εργασίας με το θετικό πρόσημο του όρου κι έτσι προστάτευσε με την άγνοια της την ανακάλυψη της δική της ανορθολογικής ιδιοσυστασίας (καταστατικής δραστηριότητας) η οποία υπονοείται στον Μαρξικό όρο του φετιχισμού. Τα οικονομικά έγιναν η επιφανειακή θεωρία της οριακής χρησιμότητας ή η υποκειμενική θεωρία της αξίας. Η τελευταία, που θεωρείται σήμερα το θεμέλιο στην επικρατούσα τάση των σύγχρονων οικονομικών αναλύσεων, απλουστεύει τελείως τον όρο της αξίας στην εμφάνιση της Τιμής των προϊόντων. Η Τιμή δηλαδή περιστέλλεται στην καθαρά υποκειμενική χρησιμότητα των υπολογισμών που γίνονται από τους παίκτες της αγοράς (των οποίων η ύπαρξη και η θέσπιση προσλαμβάνεται απριόρι). Αυτή η νεοκλασική θεωρία όχι μόνο δεν έχει την πρόθεση αλλά δεν μπορεί στην πραγματικότητα να επεξηγήσει τίποτα, αντ' αυτού προσομοιάζει τους λογιστικούς υπολογισμούς των υποκειμένων της αγοράς με την απεικόνιση της συστημικής μαθηματικοποίησης τους. Στις κοινωνικές επιστήμες, τα Μαθηματικά εμφανίζονται πάντοτε στο προσκήνιο όταν οι προϋποθέσεις της κριτικής έχουν εμφανώς χαθεί και τότε πρέπει να καταστήσουν την περιγραφή των κοινωνικών συνθηκών, η οποία στερείται μιας επαρκούς θεωρητικής εξήγησης, και πάλι διαχειρίσιμη.

  Και επειδή μας τα 'χουν πρήξει με την τεχνοκρατική και τεχνοεπιστημονική πιπίλα για τις επενδύσεις οι οποίες θα φέρουν και νέες θέσεις αλλοτριωμένης εργασίας μπορούμε να δούμε ότι οι οικονομικοί τους δείκτες δεν στέκονται και πολύ πρόθυμοι ώστε να μας κάνουν το χατίρι να έχουμε όλοι μία δουλίτσα που θα σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που την βρήκαμε. Η δομική αυτοματοποίηση της παραγωγής καταργεί περισσότερες θέσεις εργασίας απ’ όσες μπορεί η ίδια η παραγωγική διαδικασία να απορροφήσει. Δια του λόγου το αληθές ας δούμε το γράφημα της προστιθέμενης αξίας σε ποσοστιαία μεταβολή της εθνικής βιομηχανικής παραγωγής στο σύνολο του ελληνικού ΑΕΠ από το 1967 μέχρι σήμερα που είναι συνεχόμενα πτωτικό όπως φαίνεται και στον παρακάτω σύνδεσμο: 
http://www.tradingeconomics.com/greece/industry-value-added-percent-of-gdp-wb-data.html (πατήστε στα δύο πρώτα βελάκια πάνω από το γράφημα τις αντίστοιχες χρονολογίες και στο τρίτο την επιλογή line)

  Ας δούμε τώρα και τις συνολικές ροές των άμεσων επενδύσεων στην ελληνική οικονομία από επενδυτές του εξωτερικού τα οκτώ τελευταία χρόνια από το 2003 έως το 2012 στο παρακάτω σύνδεσμο: http://www.investingreece.gov.gr/default.asp?pid=21&la=1 

   
  Βλέπουμε ότι ένα σεβαστό κομμάτι, περίπου το 30%, επενδύεται στον δευτερογενή τομέα. Εύλογα γεννιέται ένα ερώτημα: Αφού οι ροές κεφαλαίου με την μορφή επενδύσεων παρόλο το αρνητικό υφεσιακό κλίμα συνεχίζονται απρόσκοπτα τότε γιατί αυτόματα η ανεργία δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται συνεχώς με γεωμετρική πρόοδο; Και γιατί η ανεργία πλέον καθίσταται δομική ανεξαίρετα, σε όλες τις ασθμαίνουσες οικονομίες της ευρωζώνης. Σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση κανένας πεφωτισμένος τεχνοκράτης;