Ο πλεονασμός της αλογίας

Κρατήρας βόμβας με λουλούδια (άνοιξη 1916), Ότο Ντιξ, 1924,

γκραβούρα

Σημείωμα της συντακτικής ομάδας στο 3ο τεύχος του Σκαντζόχοιρου.*

    Έναν χρόνο μετά την επίσημη και νεοπαγή εμφάνισή του στον γραφειοκρατικό λάκκο των Ευρωπαίων λεόντων, το μεγάλο πολιτικό όραμα υπομένει στωικά την διαδοχική του αποτυχία. Κι όπως ήταν αναμενόμενο, θέλει, τώρα, να επιδείξει με εξακολουθητική αφέλεια ένα ναυάγιο που λογίζεται ως καλύτερο από τα προηγούμενα. Η ευφάνταστη εκτίμησή του για την πραγματικότητα μεταχειρίζεται αντιαισθητικούς νεολογισμούς που δηλώνουν εν τέλει άτσαλα, περισσότερα από εκείνα που συνήθως υπονοούν. Η Αριστερή κυβέρνηση εδραίωσε την νομιμοφάνεια του διαλυτικού παρόντος κι επιθυμεί να δρέψει την ικανότητα της διακυβέρνησης του. «Να δημιουργήσει την αριστερή κυβερνησιμότητα» (sic).
  Θέλει, δηλαδή, να καλλιεργήσει την κοινωνική συναίνεση, με την αξιοσύνη της να άρχει, δίχως να αναλογίζεται στα σοβαρά την δική της κυβέρνια από τις χοντροκομμένες διαβρώσεις που επιβάλλει κάθε ενάσκηση της κρατικής εξουσίας. Θα μπορούσε κανείς να υπενθυμίσει, σ' αυτού του είδους την αγαθόπιστη αλαζονεία, το ακόμη νωπό παράδειγμα της τελευταίας προοδευτικής κυβέρνησης του τόπου που άφησε για μνημείο απανθρωπιάς στο κύκνειο φάλτσο της, την δημόσια διαπόμπευση εξαθλιωμένων, τοξικομανών και οροθετικών γυναικών. Ωστόσο η κυβερνητική Αριστερά εμμένει στην μεταφυσική αισιοδοξία της. Όλοι οι αμνοί που θυσιάζονται επί σφαγή ονειρεύονται την ηρωική ανάληψή τους.
   Τα δύο μακρόχρονα παραδείγματα εργατικής διακυβέρνησης, σε συνθήκες ύστερου και προηγμένου καπιταλισμού, απέτυχαν παταγωδώς, ακριβώς για τον ίδιο λόγο τον οποίο η σημερινή ριζοσπαστική Αριστερά νομίζει ότι μπορεί να πετύχει· την τιθάσευση της αγοράς. Ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός κατέστη ανταγωνιστικά, ο πιο αδύναμος κρίκος στον τεχνολογικά ψηφιακό εξορθολογισμό της θηριώδους παραγωγής με αποτελεσμά την οικονομική εξαΰλωση και την κοινωνική κατάρρευση. Και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχτισε με την στόφα της το κράτος πρόνοιας, για να εκσυγχρονίσει τις μέχρι τότε υπανάπτυκτες κοινωνικές σχέσεις του κεφαλαίου οργανώνοντας και προγραμματίζοντας την ποσότητα της πρωτάρχικής του ουσίας· της εργασίας. Ωστόσο, ακριβώς επειδή το αληθινό περιεχόμενο αυτού του φετιχισμού παρέμεινε ακατάλυτο, οι φιλελεύθεροι σοσιαλιστές καταποντίστηκαν μέσα στις αυταπάτες τους.
   Εάν το μέλημα μιας νεοτεριστικής κυβέρνησης είναι η απομείωση της ανισότητας μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας, τότε, ομολογουμένως αυτή έχει επιλέξει έναν πολύ φευγάτο τρόπο για να το κατορθώσει. Διότι η ιεράρχηση των αναγκών στρεβλώνεται από τον ασφυχτικό εναγκαλισμό της αξιακής μορφής και του εμπορεύματος πάνω στην κοινωνική ζωή. Η επανεκκίνηση της αφηρημένης οικονομίας που υποσκάπτει καταστατικά τα ίδια της τα θεμέλια, δεν δύναται να επισυμβεί ούτε με περισσότερη ισότητα, μηδέ με πιο πολύ δημοκρατία. Το εκ νέου άνοιγμα των ασκών του Αιόλου για τον παγκόσμιο καπιταλισμό βρίσκεται προ των πυλών. Οι τεχνοκρατικοί φωστήρες των Βρυξελλών θα τρέχουν οσονούπω σαν τα ακέφαλα κοτόπουλα εφόσον δεν θα υφίσταται καμία αυτοτροφοδοτούμενη ανάκαμψη στον ορίζοντα που θα αντισταθμίσει τους επικείμενους χρηματοπιστωτικούς και πετρελαϊκούς κρότους. Η πανευρωπαϊκή λιτότητα πέτυχε το θαύμα της. Οι αποπληθωριστικές πιέσεις που επέβαλλε στος αμαρτωλούς των ελλειμμάτων αρχίζουν να συμπαρασύρουν και όλους τους εξαγώγικούς της παίκτες προσθέτοντας έναν ακόμη κύκλο στην σπειροειδή εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης χρέους.
    Κι όμως, Πέρα από το ανοίκειο της νεκρικής οικονομίας τους η ζωή οφείλει να τραβήξει το δρόμο της· και για αυτό πρέπει -άμεσα- από το βέβαιο πνιγμό, να διασωθεί. Μέσα στα χαλάσματα που αφήνουν πίσω τους οι «ρεαλιστικές» πολιτικές του μαζικού αφανισμού, οφείλουμε να περπατήσουμε με πόδια γυμνά, σαν τιμβωρύχοι, αναζητώντας εκείνα τα ζωτικά κομμάτια που θα χτίσουν από την αρχή μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία.

    Ας προσπαθήσουμε. Δεν έχουμε άλλωστε τίποτα να χάσουμε που να μην έχει υπονομευτεί.


*Εν είδει επετειακού ποστ και για τα τετράχρονα του παρόντος ιστολογίου.