Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Καθείς με την συλλογιστική του, κι' ο λιμπεράλ με την κουτή οικιστική αντίληψη του

Saint Πάσχων

Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση στάθηκε η εύστοχη απάντηση του αρχιτέκτονα Φώτη Τσακμάκη στο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στο tvxs: Μια πρόταση για τις πόλεις.

        Όπως αναφέρθηκε και σε προηγούμενο ποστ που καυτηρίαζε τον υστερικό λαϊκισμό της νεοτερικής κοινωνίας ο φιλελεύθερος νους αρέσκεται σχεδόν πάντοτε να "εκλογικεύει" τα όποια κοινωνικά προβλήματα ανάγοντας τις αιτίες τους επάνω στα προσωποποιημένα σύνολα και με αυτήν την τακτική να προτείνει και τις ανάλογες λύσεις. Έτσι λοιπόν σ' ένα ενδεικτικό κείμενο της πάσχουσας Μανδραβέλειας συλλογιστικής ο συντάκτης του ενέσκηψε σε μία έξοχη αναπτυξιακή ιδέα, που αφορούσε τον ευαίσθητο χώρο της πολεοδομίας με το αδιέξοδο στο οποίο αυτός έχει περιέλθει από την ανεξέλεγκτη δόμηση, και στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ πρότεινε την ανάγκη ανακατασκευής του δημόσιου και ιδιωτικού αστικού χώρου προς όφελος των αυτοκινήτων! Αφού οι μονοπρόσωπες, εμπορικές κατά κύριο λόγο, επιχειρήσεις(1) πνέουν τα λοίσθια σε συνθήκες παγκόσμιας φιλελεύθερης οικονομικής ανθρωποφαγίας και αφού η Ελληνική οικονομία ούτως ή άλλως υφίσταται διόρθωση από το υπάρχον ζεστό ρευστό μπικικινάκι (ή μάλλον βιώνει την εξαφάνιση του) επειδή αυτό κατευθύνεται σύμπαν στους κυρίαρχους πυρήνες της παραγωγικής αξιοποίησης του κεφαλαίου (2) και δεν φτάνει ούτε για δείγμα μετάγγισης ώστε να αναζωογονήσει τα σαφρακιασμένα συμφέροντα των μικροαστών, τι καλύτερο από το να επενδύσουν όσοι  δύσμοιροι από αυτούς έχουν ακίνητες περιουσίες στην μετασκευή τους, μετατρέποντας αυτές (τα μικρομάγαζα δηλαδή των πολυκατοικιών που μένουν ξενοίκιαστα στις αμιγώς οικιστικές περιοχές) σε χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων κοινώς γκαράζ.
        Τι να πρωτοπεί κανείς γι' αυτήν την απίθανη ιδέα. Ότι επιμένει να ομφαλοσκοπεί δίνοντας προτεραιότητα στα οικονομικά συμφέροντα της αυτοκινητιστικής βιομηχανίας και του απομυζητικού εργολαβικού κλάδου. Ενός κλάδου που ενώ πρωτοστάτησε στην τελείωση της μικροαστικής αισθητικής σηκώνοντας ασταμάτητα κτίρια κλουβιά εκμεταλλευόμενος την άθλια εμπορευματική οικιστική σύμβαση της αντιπαροχής και τις αλχημείες του ΓΟΚ ας του δοθεί
τώρα και η ευκαιρία να του επιμερίσουμε την ευθύνη του ρεκτιφιέ της ασχήμιας αυτής της αισθητικής. Ότι (όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο αρχιτέκτονας Φώτης Τσακμάκης) είναι πραγματικά μια ευφυής ριζοσπαστική λύση που θα δώσει άμεση ανακούφιση στο κρίσιμο κοινωνικό πρόβλημα της αύξησης των αστέγων και που με την εφαρμογή της θα κάνει πιο ευρύχωρο και άνετο το αστικό τοπίο γι' αυτούς τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, απαλλάσσοντας μας δια παντός από τα άστεγα αυτοκίνητα. Ας μην σχολιάσουμε καθόλου τον ισχυρισμό εθελοτυφλίας περί νέων θέσεων δουλείας στις αμείλικτες νεοτερικές συνθήκες αυτόκατάργησης και συνάμα απο-αξιοποίησης "της αφηρημένης εργασίας" που αυξάνει διαρκώς το χάσμα του κοινωνικού διχασμού και γεννάει την υφιστάμενη κρίση.(3) Ας εστιάσουμε μόνο στην φιλελεύθερη διάσταση της πρότασης που θα απελευθερώσει τα λιμνάζοντα κεφάλαια από τα κοινοτικά προγράμματα που δεν αξιοποιούμε και που η ορθολογιστική της προσεταιρίζεται το θυμόσοφο γνωμικό: Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται. Και τι έγινε δηλαδή που η παγκόσμια οικονομία καταρρέει; Που τα μακροοικονομικά μεγέθη δεν θα επιτρέπουν ούτε γι' αστείο σε λίγο καιρό την όποια αξιοποίηση των κοινωνικών πόρων αφού αυτοί δεν θα θεωρούνται οικονομικά βιώσιμοι; Εμείς θα συνεχίσουμε τον στενόμυαλο αέναο κύκλο εκμετάλλευσης της εμπορευματικής αξίας μέχρι το μεδούλι, κι' ας είναι αυτή κενή και ασύμβατη από κάθε περιεχόμενο κοινωνικής συνοχής αφού ο εναπομείνας λιγοστός πλούτος της (είπαμε ο κύριος όγκος πρέπει να δοθεί υπέρ χρηματαγορών) θα εξακολουθεί να συσσωρεύεται και πάλι στα κλειστά κλαμπ των εργολάβων, των υπεργολάβων, των πολεοδομιών και των συγκεντρωτικών δημοτικών υπηρεσιών για την περαιτέρω αξιοποίηση του τσεπώματος του!
          Εξάλλου με τις ευλογίες ενός άλλου λίμπεραλ Έλληνα γκουρού το μόνο υπαρκτό κοινωνικό σύστημα που έχει δοκιμαστεί στην πράξη και αποδίδει είναι το φιλελεύθερο και με αυτό το θέσφατο είναι ανούσιο να αντιπαρατεθούμε απέναντι του.(4) Επομένως ως κοινωνία θα διαρρήξουμε ολόκληρη την διαλεκτική του ανθρώπινου περιβάλλοντος και την ορθολογικότητα της αρχιτεκτονικής ακυρώνοντας στην πράξη όλες τις λειτουργίες της. Και εξατομικεύοντας μυωπικά τα αίτια του προβλήματος φορώντας τις λιμπεράλ ιδεοληψίες μας ωσάν κοστουμάκια θα προτείνουμε τις ανάλογες αρλούμπες προς όφελος της φιλελεύθερης ψευδοπρακτικής που επιτάσσει όλους τους ανθρώπους να βγάζουν από την μύγα ξύγκι στο βωμό της εμπορευματικής αξίας. Άλλωστε αυτή η πρακτική είναι και η μόνη που διασφαλίζει την εξέλιξη της κοινωνικής συνοχής προς το χειρότερο αφού εξακολουθεί να εκλαμβάνει τα συμφέροντα της οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας ως κλειστά και αδιαπέραστα σύνολα στα οποία η απρόσκοπτη ελευθερία τους με μεσολαβητή πάντοτε την αγορά είναι το νυν υπέρ πάντων ιδανικό. Όπως εξάλλου και ο Ντεμπόρ έγραψε "Εκείνοι που θεωρούν μόνιμα τα δεδομένα του προβλήματος θέλουν, στην πραγματικότητα, να πιστεύουν στη μονιμότητα της υφιστάμενης κοινωνίας".
(5)

Εξαιρετικό δείγμα αντιπαροχής
(!) Δηλαδή όλες οι Ο.Ε.
(2) Τράπεζες, χρηματαγορές αλλά καλύτερα σε παραπέμπω στο άρθρο του Τόμασζ Κόνικτζ "Είναι ήδη αργά; – Μπορεί μια καταστροφική κατάρρευση της ευρωζώνης ακόμη να αποφευχθεί και τι θα μπορούσε να γίνει για να την αποτρέψει;"
(3) Επ' αυτού ολόκληρη η κριτική της αξίας απογυμνώνει το πρόβλημα που οφείλεται στη θεμελιώδη αντίφαση στις ιστορικά εσωτερικές δυνάμεις του καπιταλισμού: Αλήθεια τι να πρωτοπροτείνω από την διεθνή βιβλιογραφία:  α) το άρθρο του Νόρμπερτ Τρένκλε "Κλυδωνισμοί στην παγκόσμια αγορά – για τις βαθύτερες αιτίες της παρούσας χρηματοπιστωτικής κρίσης" 2008. β) το βιβλίο του Μωυσή Πόστουν "Time, Labour and Social Domination" 1993 Cambridge University Press γ) το νεοεκδοθέν βιβλίο των Νόρμπερτ Τρένκλε, Ερνστ Λόχοφ "Die große Entwertung" (Η Τεράστια Απο-αξιοποίηση) 2012 ....
(4) Δες τον δεκάλογο του φιλελεύθερου Νίκου Δήμου
(5) << Η ρήξη της διαλεκτικής του ανθρώπινου περιβάλλοντος προς όφελος των αυτοκινήτων (η διάνοιξη των σχεδιαζόμενων αυτοκινητόδρομων υπερταχείας κυκλοφορίας στο Παρίσι θα επιφέρει την καταστροφή χιλιάδων κατοικιών, μολονότι η στεγαστική κρίση επιδεινώνεται συνεχώς) συγκαλύπτει την ανορθολογικότητά της κάτω από ψευδό-πρακτικές δικαιολογίες. Αλλά η αληθινή πρακτική αναγκαιότητά της αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη κοινωνική συνθήκη. Εκείνοι που θεωρούν μόνιμα τα δεδομένα του προβλήματος θέλουν, στην πραγματικότητα, να πιστεύουν στη μονιμότητα της υφιστάμενης κοινωνίας.>>. Η 8η από τις: Καταστασιακές Θέσεις για την Κυκλοφορία στο 3ο τεύχος της  International Situationist (1959).

8 σχόλια:

  1. Επειδή κυκλοφορύν εκεί έξω αμέτρητα μυαλά περιορισμένης ευθύνης το παρόν ποστ έχει ξεκάθαρο στόχο την κριτική των λίμπεραλ πολιτικών απόψεων του κύριου Μανδραβέλη και όπως είναι φανερό σε καμία περίπτωση δεν έχω σκοπό να τον θίξω σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή η διευκρίνιση θεωρώ ότι είναι απαραίτητη από την στιγμή που έχω διαλέξει την πλευρά της ανώνυμης κριτικής. Η αρχική φωτογραφία, λοιπόν, και ο τίτλος εμπίπτουν στο μαλακό υπογάστριο της σάτιρας και του χιούμορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Poetry

    Μια χάρη θα ήθελα να σου ζητήσω: ΄όταν είναι να παραπέμψεις σε Δημου, λέγε το από την αρχή, γιατι η ζημιά που έπαθα από την τρίτη θέση είναι ανεπανόρθωτη.

    "Στα καθεστώτα ισότητας επί δεκαετίες δεν εμφανίστηκαν σημαντικές νέες εφευρέσεις (π.χ. ένα νέο φάρμακο), ούτε αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο. (Οι δημιουργοί ήταν είτε κρατικοί υπάλληλοι είτε στα στρατόπεδα.)"

    Αν και το τελευταίο που θέλω να κάνω είναι να υπερασπιστώ την ΕΣΣΔ, το ανεκδοτάκι με το μολύβι, το διάστημα, την Αμερική και την ΕΣΣΔ το ξέρεις φαντάζομαι έτσι? Αν το άκουγαν αυτό οι σφιχτόκωλοι νεοφιλελέ καθηγητές του πολυτεχνείου θα γελούσαν τουλάχιστον!

    JKL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΄Καλησπέρα φίλε jkl

    Οφείλω να ομολογήσω ότι το ανεκδοτάκι δεν το γνωρίζω. Τώρα κατά πόσο ήταν ο Καζιμίρ Μάλεβιτς ή ο Καντίνσκυ και η Πόποβα μέσα σε γκούλαγκ και δημιουργούσαν, είναι ένα ανόητο ερώτημα. Περιέργως πως, ο κύριος Δήμου δεν είναι ενήμερος για τον Κονστρουκτιβισμό παρόλο που η ελληνική αστική τάξη σπατάλησε περιουσίες ολόκληρες για να αποκτήσει τα έργα των Ρώσων εικαστικών πρωτοπόρων!

    Υγ: Μακρία κι' από μένα η υπεράσπιση κάθε ολοκληρωτισμού. Άλλωστε και ο Λοτρεαμόν δήλωνε ότι η ποίηση πρεπει να γίνεται από όλους και όχι από μία περιορισμένη μερίδα εικαστικών. (έτσι για να το παραφράσω λίγο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλησπέρα Poetry

    Το ανεκδοτάκι έχει ως εξής:

    Στον αγώνα δρόμου μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ για το πως θα μπορούν οι αστροναύτες να γράφουν αποτελεσματικά σε συνθήκες ανυπαρξίας βαρύτητας, οι αμερικάνοι επινόησαν ένα στυλό και δαπάνησαν σε έρευνα 200 εκατομμύρια δολάρια. Η ΕΣΣΔ απλά έδωσε στους αστροναύτες της μολύβια:)

    Γενικά ο Δήμου είναι κλασική περίπτωση μικροαστού διανοούμενου που ό,τι λέει βρωμάει ιδεολογία.

    Ένα δείγμα:

    http://en.wikipedia.org/wiki/Grigori_Perelman

    Και θα μπορούσαμε επίσης να πούμε στον κ.Δήμου (και αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κέρδισε τον αγώνα στο διάστημα- βαρύ πλήγμα για τους περήφανους "Δυτικούς") ότι μεγάλο μέρος των εφευρέσεων της Δύσης όσων αφορά την τεχνολογία δεν προέκυψε από την "ελεύθερη δραστηριότητα" και την "δημιουργική πρωτοβουλία" των πολιτών της, αλλά εν καιρώ (ψυχρο)πολέμου με επιστήμονες να δουλεύουν μέρα νύχτα νομίζοντας πως δουλεύουν για τη δημοκρατία αλλά και με την στρατολόγηση επιστημόνων που προηγουμένως δούλευαν για το ναζιστικό καθεστώς.

    Νασαι καλά

    JKL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα JKL

    Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτά που λες. Και μόνο την πυρηνική σχάση του ατόμου να φέρουμε ως παράδειγμα αρκεί. Ο Δήμου αναπτύσσει αρκετές αρλουμπολογίες στην στήλη του φρι πρες που διατηρεί ως θύμα της αυταπάτης του να δέχεται τον καπιταλισμό ώς νομοτέλεια. Πολλές φορές μου θυμίζει τις ασυναρτησίες που εκστομίζει μία άλλη νεοφιλελεύθερη οικονομολόγος: η Μιράντα Ξαφά. Φοβερή περίπτωση κι' αυτή! Δυστυχώς είναι τόσα τα στραβά αυτής της κοινωνικής διάρθρωσης που οι αντιφάσεις της, την οδηγούν στο έσχατο καταστροφικό σημείο. Το ζητούμενο είναι ότι όλοι όσοι θεωρούμε τους εαυτούς μας ανθρωπιστές θα πρέπει να δώσουμε τιτάνιο αγώνα για να αποφύγουμε τις ολέθριες συνέπειες αυτού του τέλους.

    Keep Fighting my friend!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα ξανά

    Μην ξεχνάμε ότι ο Δήμου είναι "σύντροφος":

    http://www.lifo.gr/mag/features/1242

    Βασικά θέλει πολύ προσοχή διότι δεν πρέπει με αυτά που λέμε να δίνουμε έμμεσα λευκό χαρτί στην εκμετάλλευση που επικρατεί παντού. Αν και γνωρίζω τι παρήγαγε ο λενινισμός, δεν μπορώ να συμφωνώ με τον κάθε τυχάρπαστο που επειδή οι φιλοδοξίες του είναι να συμμετάσχει και αυτός στην γενική αδικία, καταδικάζει τα σταλινικά πεπραγμένα ως κομμουνιστικά. Γενικά ο Στάλιν και η ΕΣΣΔ (και οι Πολ Ποτ κλπ) είναι πλέον το σκιάχτρο που οι εν λόγω χαβαλέδες αρέσκονται να καίνε. Αυτό όμως που έχουν στο μυαλό τους δεν είναι τα Γκουλάγκ και οι δολοφονίες. Δεν είναι η ανελευθερία και η απουσία δημοκρατίας. Αυτά τα έχουν χεσμένα. Πλέον το βρίσκω αρκετά διασκεδαστικό να εξισώνουν ΕΣΣΔ και τους Ναζί(Άουσβιτς), όσο αποκρουστικά πράγματα κι αν έγιναν στην πρώτη. Καταλαβαίνω τι έχει στο μυαλό του και τι φοβάται ότι θα χάσει: έχει ενα ψιλικατζίδικο το οποίο θέλει να το κάνει αλυσίδα, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του όπως οι αστρονόμοι τον Ήλιο (κέντρο του ηλιακού συστήματος) και στις κοινωνικές του σχέσεις μεταχειρίζεται τους άλλους ως μέσα για να εξυπηρετήσει τους ιδιαίτερους σκοπούς του(Μαρξ). Ο τιτάνιος αγώνας είναι να μπορέσουμε να βρούμε ένα σημείο να σταθούμε ώστε να μην γινόμαστε, άθελά μας, απολογητές της εργασίας και του συστήματος που υποβαστάζει.

    JKL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. JKL καλή σου μέρα.

    Μου δίνεις πολύ καλή πάσα για εποικοδομητικό διάλογο. Αρχικά θα τοποθετηθώ στο θέμα του Δήμου. Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου αναρχικό αλλά διαλεκτικό άρα και ορκισμένο πολέμιο κάθε εξουσίας προσωποποιημένης τε και απρόσωπης. Ο καθένας βέβαια μπορεί να δηλώνει ότι γουστάρει όμως αμβιβάλλω καθ' ολοκληρίαν για το κατά πόσο η ιδιότητα του αναρχικού μπορεί να είναι συμβατή με την αποδοχή βραβείων. Για να μην μας πουνε όμως και μικρόψυχους ας του αναγνωρίσουμε το θετικό της δημοσίευσης του παρακάτω συνδέσμου:

    https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=949557

    Μπορεί ο συγγραφέας της να εξυπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες (εγώ ούτως ή άλλως ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν συνέβησαν τα γεγονότα του Καλτεζά για να έχω την δική μου άποψη) αλλά αυτές πέθαναν μαζί με την εποχή τους. «Verba volant, scripta manent» και όταν αυτά εκφράζουν την αλήθεια τότε και η αξία τους παραμένει διαχρονική. Προσωπικά έχω παραπέμψει πολλούς αδαείς στο συγκεκριμένο κείμενο και ορισμένοι από αυτούς μπόρεσαν να δουν το δίκαιο της αλήθειας αυτής.


    Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο στο θέμα της προσοχής λόγων και έργων. Όμως εδώ έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους γιατί είμαστε εξ' ορισμού από την πλευρά της ορθής λογικής. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν θα κάνουμε και λάθη ωστόσο ξέρουμε καλά την αξία της αυτοκριτικής κι' αυτό είναι που μετράει.

    Η αυτοκριτική είναι που μας οδήγησε να αντιληφθούμε πως ο κομμουνισμός πλέον ως λέξη έχει αποκτήσει δύσοσμο άρωμα αφού οι λενινιστές του γάμησαν τη μάνα (όπως λέει και ο σύντροφος Αθέμιτα). Όμως τώρα βρισκόμαστε σε ιστορικό σταυροδρόμι και αναγκαστικά θα πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς τους νεκρούς. Θα πρέπει δλδ να βρούμε άλλον νεολογισμό για την ισότητα και την ελευθερία περίπου όπως έκαναν οι καταστασιακοί για να δώσω ένα παράδειγμα.

    Τέλος απολογητές της αφηρημένης εργασίας δεν θα γίνουμε για κανέναν κερατά γιατί απλουστατα γνωρίζουμε από βιωματική εμπειρία επειδή το νιώθουμε στο πετσί μας ότι αυτή είναι η ρίζα του κακού και της καθημερινής αλλοτρίωσης. Οι τεχνολογικές δυνατότητες για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού είναι μπροστά μας. Είναι αυτές που ευθύνονται για το κατάντημα του. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις διασπείρουμε στην κοινωνία βασίζοντας τες στην αυθεντική δημοκρατία κι' όχι τη γιαλαντζί που έχουμε τώρα. Βεβαίως είμαστε στην αρχή αυτού του αγώνα και τα περιθώρια στενεύουν δραματικά αλλά δεν θα χάσουμε και την αισιοδοξία μας.

    Και κάτι ακόμα. Είσαι ο πρώτος/η που σχολιάζει εδώ μέσα και είναι ευχάριστο που ο πρώτος σχολιαστής έχει υψηλό πνεύμα γόνιμου και κριτικού διαλόγου. Σ' ευχαριστώ πολύ, να προσέχεις τις κακοτοπιές και πάλι εύχομαι καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα Poetry και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

    Περι Δήμου:

    Ωραίο και σωστό θα έλεγα το κείμενο, αν και το τραβάει από τα μαλλιά εκεί με την Αγγλία και την Ουγκάντα. Το γεγονός ότι ένας δεδηλωμένος φιλελεύθερος εμφανίζεται υποστηρικτικός ως προς τον αναρχισμό (εν μέρει) δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει αλλά να μας βάζει σε υποψίες. Αν το δούμε από την ανάποδη, είναι ο αναρχισμός που έχει μια στενή συνάφεια με τον φιλελευθερισμό -και γιαυτό εξάλλου οι πρώην αναρχικοί καταλήγουν συνήθως απολογητές φιλελεύθεροι επειδή κάτι τους βρώμισε στις πράξεις ορισμένων ομάδων "του χώρου".

    Για τον κομμουνισμό:

    Το να χτυπάμε τον λενινισμό σε μια περίοδο που δεν υπάρχει πουθενά (εξαιρουμένης της Ελλάδας) νομίζω είναι σπατάλη δυνάμεων. Προσωπικά πιστεύω πως ο κομμουνισμός λαθραία έχει ταυτιστεί με τα καθεστώτα τα οποία έχει ταυτιστεί και οι αντιδραστικοί, κατά παράδοξο τρόπο, τον εχθρεύονται όχι για εξαιτίας της μεσολάβησης των καθεστώτων, αλλά περισσότερο για αυτό που πραγματικά σημαίνει. Μην υποτιμάς την αστική κουτοπονηριά. Ως εκ τούτου δεν το θεωρώ μάταιο (ίσα ίσα) να παλέψω για αυτή τη λέξη, όπως δεν θεωρώ μάταιο να παλέψω και για την άλλη εκπορνευμένη λέξη, την δημοκρατία. Γιαυτό ο αγώνας διεξάγεται όχι μόνο στον δρόμο -χωρίς αυτό να σημαίνει υπεκφυγή ή παραίτηση- αλλά και στον χώρο τον εννοιών και του νοήματος.

    Να' σαι καλά

    JKL

    ΑπάντησηΔιαγραφή