Παρακολουθώ όλον αυτό τον καιρό μετά τις εκλογές τον διάλογο που λαμβάνει χώρο στην λαϊκή δημόσια σφαίρα (μεταμεσονύχτιες ραδιοφωνικές εκπομπές, ανταλλαγές απόψεων σε πατριωτικά διαδικτυακά φόρουμ, εκφορά γνώμης διανοουμένων σε ενημερωτικές εκπομπές τύπου Πρωταγωνιστές) και αρχίζω σιγά σιγά να σχηματίζω γνώμη για την άποψη του ενσυνείδητου ψηφοφόρου της Χρυσής Βροχής. Όποιος είναι αδαής και αφελής αποκτάει μια εικόνα: αυτή των Ελλήνων εθνικιστών που ξαφνικά και από το πουθενά κατελθόντες εκ του ουρανίου θόλου ενεφανίσθησαν εις το πολιτικόν σκηνικόν εν είδει αυτόκλητου τιμωρού (ωσάν δικαστές Ντρεντ) για να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία τιμωρώντας ανεξαίρετα το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό και επιδιορθώνοντας όλα τα κακώς κείμενα της νεοελληνικής αφασίας. Εξάλλου είναι και οι μόνοι βράχοι (τι βράχοι, ογκόλιθοι να λέμε καλύτερα) της πολιτικής ζωής σ' αυτόν τον τόπο που μαζί με τα συντρόφια του ΚΚΕ κρατούν και οι δυο τους για διαφορετικούς λόγους βέβαια απαρέγκλιτη πολιτική στάση.
Σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εκείνο που έχει πρωταρχική σημασία είναι η θέση της θέασης των κοινωνικών πραγμάτων του εκάστοτε ισχυριζόμενου (πολιτευτή/πολιτικού και όποιας συλλογικότητας) και αλληλένδετα μαζί με αυτήν έρχονται και τα πεπραγμένα του. Με άλλα λόγια ποιος είναι αυτός που ισχυρίζεται ό,τι ισχυρίζεται, γιατί το λέει και τι έχει πράξει μέχρι στιγμής. Στην περίπτωση, λοιπόν, των Ελλήνων εθνικιστών έχουμε τους αδιάφθορους αντισυστημικούς τιμωρούς που έρχονται να κρεμάσουν τους εθνοπροδότες πολιτικούς και να μας απαλλάξουν από την κοινοβουλευτική χούντα ευθυγραμμισμένοι με το περσινό λαϊκό αίσθημα των αγανακτισμένων καταναλωτών της επάνω πλατείας. Οι τιμητές (κήνσορες) και θαυμαστές της επταετίας των συνταγματαρχών (εκείνων που πρόδωσαν την Κύπρο στους στρατοκράτες του Αττίλα) μιας χούντας δηλαδή, θα εξυγιάνουν μιαν άλλη χούντα. Πόσο οξύμωρο και παρανοϊκό μπορεί να είναι αυτό το σχήμα. Και ποιοι, θα εξυγιάνουν τι; Αυτοί που "αν χρειαστεί λερώνουν τα χέρια τους για την πατρίδα", αυτοί που "αν χρειαστεί δεν είναι δημοκράτες", αυτοί που με μεθόδους καμόρα "καθαρίζουν" τις γειτονιές, αυτοί που αναδύονται μέσα από τις διμοιρίες των ματ για να δράσουν ως συστημικοί λακέδες, αυτοί που δρουν ανεξέλεγκτα σε συντεταγμένα ψευτοτάγματα εξαπολύοντας πούστικες επιθέσεις κατά δικαίων και αδίκων ακολουθώντας ως κακέκτυπο τις τακτικές των βάρβαρων της Βάφφεν Ες-Ες; Πάντοτε αυτοί που φωνάζουν για τα στραβά των υπολοίπων κάνοντας τον μεγαλύτερο σαματά στο τέλος αποδεικνύονται οι πλέον άψογοι αριβιστές. Παλιό και φτηνό το κόλπο.
Ας έρθουμε και στην θέση βράχου που τηρούν. Πράγματι κρατάνε απαρέγκλιτη την στάση τους από την πετυχημένη εκλογή τους κι' έπειτα μέσα στο κοινοβουλευτικό αχταρμά αλλάζοντας το τροπάρι τους περί νεοναζιστικής ιδεολογίας και τώρα πλέον κάνοντας μισή κωλοτούμπα δηλώνουν σκέτα καθαρόαιμοι εθνικιστές. Αυτό θα πει ξεκάθαρη στάση. Για να προσελκύσω νέους ψηφοφόρους αφαιρώ τα πιο ακραία στοιχεία του λόγου μου χτίζοντας ως βιτρίνα μια πιο μετριοπαθή θέση και πιθηκίζω τις τακτικές του υπόλοιπου κοινοβουλευτικού πανηγυριού. Αλήθεια αυτός ο τακτικισμός σε τι διαφέρει από τους έτερους κοινοβουλευτικούς σαλτιμπάγκους. Σε τίποτα απολύτως γιατί τα Χρυσά Ουρόλουτρα είναι ο νέος θίασος στον θέατρο σκιών της βουλής όπου οι σάπιοι θα παριστάνουν τους αδιάφθορους και το έργο θα επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές του κοινοβουλευτικού θεάματος.
Ο άλλος αντισυστημικός πόλος του κοινοβουλίου κρατάει κι΄αυτός μια απαρέγκλιτη στάση λόγω πολιτικού αυτισμού. Πιστός στην δογματική ορθοδοξία του προσμένει την δευτέρα παρουσία της ανάπτυξης των αντικειμενικών συνθηκών που θα υποδαυλίσουν την επανάσταση. Σε αυτό το κομμάτι έχουν και οι δύο κοινό παρονομαστή αφού περιμένουν την ωρίμανση της κοινωνίας μήπως και καταφέρουν να γίνουν τα αφεντικά της. Η δε Χρυσή Ουρία επιδεικνύει και μια υπερφίαλη αισιοδοξία* αφού τώρα νομίζει πως επειδή φόρεσε την προβιά του καλού Σαμαρείτη περνώντας γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο και προετοιμάζοντας συσσίτια για τους άπορους θα καταφέρει σε λίγο καιρό να αποκτήσει πλειοψηφικό ρεύμα. Μόνο που τα κακόμοιρα τα παιδιά της εκτός από βλαμμένα είναι και αμόρφωτα για να μπορούν να εκπληρώνουν τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια.** Η μόνη θέση που τους επιφυλάσσει το υπάρχον σύστημα είναι αυτή του λακέ του για εκφοβιστικούς και μόνο λόγους***. Ένας ακόμη κάλος στο σώμα της εμπορευματικής κοινωνίας δηλαδή.
Εν τέλει το μόνο που μένει να αναλυθεί είναι για μία ακόμη φορά η ευθύνη εκείνων που αυτοαποκαλούνται αυτάρεσκα προοδευτικοί και οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι το δικαίωμα της αφηρημένης εργασίας που υπερασπίζονται μέχρι θανάτου αποδημεί εις τον Κύριον όμως αυτοί ως άλλοι Δον Κιχότες επιμένουν να ομιλούν για το σατανικό κεφάλαιο και τους λωποδύτες τραπεζίτες ρίχνοντάς ακόμη νερό στον πήλινο μύλο των ακροδεξιούληδων. Όσο λοιπόν η κριτική δεν θα επικεντρώνεται στον στόχο της η αχειροποίητος άρχουσα τάξη (εσωτερικευμένη δηλαδή στην οικονομική δομή της κοινωνίας) θα παραμένει ακλόνητη στην θέση της.
Σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εκείνο που έχει πρωταρχική σημασία είναι η θέση της θέασης των κοινωνικών πραγμάτων του εκάστοτε ισχυριζόμενου (πολιτευτή/πολιτικού και όποιας συλλογικότητας) και αλληλένδετα μαζί με αυτήν έρχονται και τα πεπραγμένα του. Με άλλα λόγια ποιος είναι αυτός που ισχυρίζεται ό,τι ισχυρίζεται, γιατί το λέει και τι έχει πράξει μέχρι στιγμής. Στην περίπτωση, λοιπόν, των Ελλήνων εθνικιστών έχουμε τους αδιάφθορους αντισυστημικούς τιμωρούς που έρχονται να κρεμάσουν τους εθνοπροδότες πολιτικούς και να μας απαλλάξουν από την κοινοβουλευτική χούντα ευθυγραμμισμένοι με το περσινό λαϊκό αίσθημα των αγανακτισμένων καταναλωτών της επάνω πλατείας. Οι τιμητές (κήνσορες) και θαυμαστές της επταετίας των συνταγματαρχών (εκείνων που πρόδωσαν την Κύπρο στους στρατοκράτες του Αττίλα) μιας χούντας δηλαδή, θα εξυγιάνουν μιαν άλλη χούντα. Πόσο οξύμωρο και παρανοϊκό μπορεί να είναι αυτό το σχήμα. Και ποιοι, θα εξυγιάνουν τι; Αυτοί που "αν χρειαστεί λερώνουν τα χέρια τους για την πατρίδα", αυτοί που "αν χρειαστεί δεν είναι δημοκράτες", αυτοί που με μεθόδους καμόρα "καθαρίζουν" τις γειτονιές, αυτοί που αναδύονται μέσα από τις διμοιρίες των ματ για να δράσουν ως συστημικοί λακέδες, αυτοί που δρουν ανεξέλεγκτα σε συντεταγμένα ψευτοτάγματα εξαπολύοντας πούστικες επιθέσεις κατά δικαίων και αδίκων ακολουθώντας ως κακέκτυπο τις τακτικές των βάρβαρων της Βάφφεν Ες-Ες; Πάντοτε αυτοί που φωνάζουν για τα στραβά των υπολοίπων κάνοντας τον μεγαλύτερο σαματά στο τέλος αποδεικνύονται οι πλέον άψογοι αριβιστές. Παλιό και φτηνό το κόλπο.
Ας έρθουμε και στην θέση βράχου που τηρούν. Πράγματι κρατάνε απαρέγκλιτη την στάση τους από την πετυχημένη εκλογή τους κι' έπειτα μέσα στο κοινοβουλευτικό αχταρμά αλλάζοντας το τροπάρι τους περί νεοναζιστικής ιδεολογίας και τώρα πλέον κάνοντας μισή κωλοτούμπα δηλώνουν σκέτα καθαρόαιμοι εθνικιστές. Αυτό θα πει ξεκάθαρη στάση. Για να προσελκύσω νέους ψηφοφόρους αφαιρώ τα πιο ακραία στοιχεία του λόγου μου χτίζοντας ως βιτρίνα μια πιο μετριοπαθή θέση και πιθηκίζω τις τακτικές του υπόλοιπου κοινοβουλευτικού πανηγυριού. Αλήθεια αυτός ο τακτικισμός σε τι διαφέρει από τους έτερους κοινοβουλευτικούς σαλτιμπάγκους. Σε τίποτα απολύτως γιατί τα Χρυσά Ουρόλουτρα είναι ο νέος θίασος στον θέατρο σκιών της βουλής όπου οι σάπιοι θα παριστάνουν τους αδιάφθορους και το έργο θα επαναλαμβάνεται εις το διηνεκές του κοινοβουλευτικού θεάματος.
Ο άλλος αντισυστημικός πόλος του κοινοβουλίου κρατάει κι΄αυτός μια απαρέγκλιτη στάση λόγω πολιτικού αυτισμού. Πιστός στην δογματική ορθοδοξία του προσμένει την δευτέρα παρουσία της ανάπτυξης των αντικειμενικών συνθηκών που θα υποδαυλίσουν την επανάσταση. Σε αυτό το κομμάτι έχουν και οι δύο κοινό παρονομαστή αφού περιμένουν την ωρίμανση της κοινωνίας μήπως και καταφέρουν να γίνουν τα αφεντικά της. Η δε Χρυσή Ουρία επιδεικνύει και μια υπερφίαλη αισιοδοξία* αφού τώρα νομίζει πως επειδή φόρεσε την προβιά του καλού Σαμαρείτη περνώντας γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο και προετοιμάζοντας συσσίτια για τους άπορους θα καταφέρει σε λίγο καιρό να αποκτήσει πλειοψηφικό ρεύμα. Μόνο που τα κακόμοιρα τα παιδιά της εκτός από βλαμμένα είναι και αμόρφωτα για να μπορούν να εκπληρώνουν τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια.** Η μόνη θέση που τους επιφυλάσσει το υπάρχον σύστημα είναι αυτή του λακέ του για εκφοβιστικούς και μόνο λόγους***. Ένας ακόμη κάλος στο σώμα της εμπορευματικής κοινωνίας δηλαδή.
Εν τέλει το μόνο που μένει να αναλυθεί είναι για μία ακόμη φορά η ευθύνη εκείνων που αυτοαποκαλούνται αυτάρεσκα προοδευτικοί και οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι το δικαίωμα της αφηρημένης εργασίας που υπερασπίζονται μέχρι θανάτου αποδημεί εις τον Κύριον όμως αυτοί ως άλλοι Δον Κιχότες επιμένουν να ομιλούν για το σατανικό κεφάλαιο και τους λωποδύτες τραπεζίτες ρίχνοντάς ακόμη νερό στον πήλινο μύλο των ακροδεξιούληδων. Όσο λοιπόν η κριτική δεν θα επικεντρώνεται στον στόχο της η αχειροποίητος άρχουσα τάξη (εσωτερικευμένη δηλαδή στην οικονομική δομή της κοινωνίας) θα παραμένει ακλόνητη στην θέση της.
* Οι βουλευτές της στο κοινοβούλιο κάνοντας πλακίτσα στους φωτογράφους την ημέρα της ορκωμοσίας τους, τους έλεγαν να περιμένουν τις επόμενες εκλογές για να φωτογραφιθούν που θα έχουν γίνει πενήντα.
** Ως ξύλα απελέκητα και ντουβάρια που είναι όχι μόνο τους λείπουν τα κατάλληλα εργαλεία για να μπορέσουν να κάνουν ορθή ανάλυση της κοινωνικής δυναμικής αλλά τους διαφεύγει και το γεγονός ότι σε κοινωνίες θεατών η μνήμη ασθμαίνει υπερβολικά από τον βαρύ καταναλωτισμό
*** Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο όσοι θεωρούν τον εαυτό τους αντιεξουσιαστή θα πρέπει να μην εφησυχάζουν.
